Dag 8 - Van Belorado naar San Juan de Ortega - 25 km 

Dinsdag 24 augustus 2021 - Jos schrijft:

Gisteravond een stommiteit gedaan: vergeten te melden aan onze hospitalero, dat we deze ochtend een ontbijt zouden nemen.

Alle cafetaria deze ochtend bij vertrek nog gesloten. Dus op weg zonder eten. Da’ s geen erg, zegt Klara opgewekt. Op km 3 en 5 en 8 zijn er dorpjes en volgens ons boekje kunnen we daar iets eten. Niet dus, alles ‘cerrado’, gesloten. Dus verder!

Zoals gisteren blijven we lopen in die oneindige glooiende en vooral stijgende vlakte van gele graanvelden. De N120 is nog in de buurt. We horen nog wel de vrachtwagens maar we zien ze niet meer.

Bij het binnenlopen van Villafranca op km 13, een terras met wel 30 (hongerige) rugzakkers. Wat hebben we daar genoten van een heerlijke bocadillo met ei en een soort van gebakken zwanworstjes tussen.

Achter het kerkje worden we omhoog gestuurd. Een steile helling op. Het is weer klimmen geblazen door de Montes de Ocra, die we op en over moeten. We klimmen vandaag naar een hoogte van 1170 m boven de zeespiegel. Ook de omgeving is volledig veranderd. De graanvelden zijn verdwenen, we lopen uren door naald- en eikenbossen.

We passeren een gedenkteken ter herinnering aan de fusillering van 300 burgers door het Franco-regime kort na de staatsgreep in 1936.

Ergens in de buurt van de top horen we luide jazz muziek klinken. Een man komt ons tegemoet met enkele frisse stukken watermeloen. Hij verwent ons met vers fruit en frisdrank. Wanneer ik hem de rekening vraag, zegt hij ‘donativo’, je geeft wat je wil. Een levensgenieter eerste klas, wiens doel is om andere mensen gelukkig te maken. Een beetje een clown ook, maar uit het goede hout gesneden. Enkele minuten later komt een Iers koppel toe. Hij plaatst daar midden in dat bos een dansje met de overrompelde dame.

Na 25 km bereiken we San Juan de Ortega, een mysterieus plaatsje midden in die bossen. Een pleintje met een kerk, een klooster, een albergue en een bar. Dat is het.

Juan de Ortega was een leerling van Domingo de la Calzada, die in navolging deze ruige bosrijke streek ‘bewandelbaar,’ maakte voor de middeleeuwse pelgrims, die onveilig werd gemaakt door struikrovers. Later zouden geestelijke ridderordes zoals de Orde van de Tempeliers ingezet worden om pelgrims te beschermen.

We slapen vannacht in een albergue. Twee slaapzalen met telkens 11 stapelbedden. Maar Klara en ik zijn, naast een Amerikaan uit Ohio, die aan zijn 5de Camino bezig is, de enige gasten. We eten ook in de herberg. 6 € voor een 3 gangen menu. Over de inhoud ervan ga ik niet uitweiden …

Morgen lopen we naar Burgos, de hoofdstad van Castilla y León.

Dinsdag 24/08/21 - Klara schrijft:

We zijn vergeten het ontbijt te boeken, dus we wandelen iets voor 8 u de hostel uit met lege maag. Volgens het boekje op km 2, km 5, km 8 winkel en/of bar. We stappen goed door. Het is aangenaam weer en het traject idem: verder weg van de N120, MAAR alle winkels en bars gesloten, dus we zijn verplicht om door te wandelen naar Villafranca op 13 km. Tis wa Tis. Het broodje EN de muffin komt geen minuut te laat. Het is intussen ook voorbij 11 u. We hadden suiker nodig.

Vanaf daar gaan we de bossen in en stijgen sterk. Op en af. Het lijkt soms een muur waarover we moeten. Pittig zeggen papa en ik tegen elkaar maar al bij al te doen. In het midden van de bossen en op ongeveer 7 km van onze slaapbestemming staat er een pick up met een box muziek bovenop te wachten op de pelgrims. Er komt al dansend een Spanjaard op ons af met 2 stukken watermeloen. Hij staat daar met gekoeld fruit en drank en we zijn dankbaar. Het is wel een groot contrast: de stilte en het sereniteit van de bossen en dan de dansende Spanjaard ! Maar zijn contentement werkt aanstekelijk. We eten nog een nectarine en drinken iets.

Ondertussen is er een Iers koppel toegekomen en de dame placeert een dansje .

We trekken verder. Na 7 km plotseling uit het niets enkele huizen. Een prachtige kerk met zonovergoten terras. Weinig volk. Een heel mystiek plaatsje. Er zijn weinig accomodaties. Wereld Unesco erfgoed en ik ben het ermee eens. Er “heerst” hier iets. We slapen in een slaapzaal, douchen in gemeenschappelijke ruimte. We eten in de albergue voor 6 euro. Simpele pasta, varkensfilet met gebakken aardappeltjes en een appelsien als dessert. Ik ben blij. Wel veel te veel.

Het hoeft soms niet meer te zijn. We drinken nog ne goeie op het eenzame terras. Dan slapen we goed (zegt papa).  Plotseling duikt het Iers koppel terug op. “Come on guys, drink another one”. Het wordt een fijne babbel. Zij zijn opgegroeid tijdens ‘The Troubles’ tijdens de godsdienstoorlog in Noord Ierland en zijn geweerschoten gewoon… We sluiten de albergue letterlijk en figuurlijk om onze stapelbedden in de slaapzaal in te kruipen. Het wordt voor papa een koude nacht en voor mij een te korte… op naar Burgos (en de volgende 30 km)