Donderdag 26 augustus 2021 - Jos schrijft:

Na een café con leche en een tostada in het eerste barretje in de buurt van  ons hotel, om 8u30 deze morgen op weg.

We hebben bijna een uur nodig om de stad uit te lopen. De bepijling is slecht en het is opletten om niet verkeerd te lopen. Wat dus wel gebeurt. Een passerende man vraagt ons spontaan: ‘el Camino de Santiago?’ – Wij: ‘si señor’. Waarop hij weer: volg mij maar, ik zet jullie terug op de goede weg!

We zijn 500 km verwijderd van Santiago in een grote stad en die meneer kent de weg. Ongelooflijk toch!

De volgende 6 km zijn onaangenaam. Langs drukke kruispunten, onder autostrades door. Klara heeft een suikerdipje en heeft het moeilijk. Het dorpje Tardajos kondigt zich op tijd aan voor een suikerkoek en cola. Op het terras maken we kennis met een Nederlandse dame die alleen loopt. Zij heeft het duidelijk ook moeilijk.

3 km verder passeren we het fleurige dorpje Rabe de las Calzadas. Bij het verlaten van het dorpje een Maria kapel. Wij besluiten om even een kijkje te nemen.

Achteraan in de hoek van de kapel zitten 2 zusters te tokkelen op hun smartphone. Moderne zusters, fluistert Klara. Zo ken ik er nog één, zeg ik, woont in Hasselt.

Ze vragen of we een sello (een stempel) in ons boekje willen. Ja, dat willen we wel. En vervolgens vraagt één van de zusters of we op de foto willen voor hun Facebook pagina. Moderne zusters dus. Uiteraard willen we dat. En dan haalt één zuster een Maria medaillonnetje tevoorschijn dat ze ons om de hals hangt, terwijl ze een zegening uitspreekt, dat Maria ons mag beschermen tijdens onze verdere tocht. De andere zuster filmt het gebeuren. Even later staat alles op Facebook. En dan gaan we samen op de selfie voor hun en onze facebookpagina’s!

Je hoeft geen praktiserend katholiek te zijn om dit moment te koesteren.

Dan volgen 6 stijgende kms doorheen opnieuw een oceaan van gele graanvelden. We wandelen intussen in de ‘Tierra de Campos’,  op de door de pelgrims zo gevreesde Castiliaanse hoogvlakte, de Meseta. Het is warm, de zon brandt, geen boom om even onder te schuilen. Klara heeft het opnieuw moeilijk. Ze ziet af van de warmte. Maar geeft geen krimp.

Op de top, wat een panorama! Voor ons strekt zich een diepe vallei uit met daar beneden Hornillos en ons snel dalend grindpad dat zich daar naartoe kronkelt. Prachtig gewoon.

Bij de eerste albergue ontmoeten we Olivier opnieuw, de man uit Verviers. Hij vertelt ons dat hij, bij gebrek aan een slaapplaats , op één dag 59 km heeft gelopen en vervolgens enkele uren op een bank in een park heeft geslapen. De Camino kan soms hard zijn.

Ons eenvoudig hotelletje bevindt zich 3 km off-road. Na een telefoontje komen ze ons oppikken en morgenvroeg terug afzetten in Hornillos.

Morgen stappen we naar Castrojeriz dat 20 km verder ligt op deze immense hoogvlakte.

Donderdag 26 augustus 2021 - Klara schrijft:

Slechts 20 (zeer warme) kms naar Hornillos del Camino.

Een ontbijt(je) in een barreke naast ons hotel. Het zijn ‘slechts’ 20 km. De eerste 9 km naar een eerste stadje. Maar ze zijn onverwacht zeer zwaar en niet mooi. Het duurt een uur om uit Burgos te raken en we raken ook nog eens de weg kwijt omdat er nauwelijks pijlen zijn. Zodra uit de stad, is het een kruising van autosnelwegen en weinig mooie zichten. Ik heb dan ook nog eens een suikerdip en op mijn hoofd staan mijn ogen op half 12. Het ene oog op bijna 12 u en het andere op 6…

In het eerste dorp dat we rond 11u passeren, lonkt een mooi terras en ik denk ‘suiker - ne chocolade koek’! We nemen nog een broodje mee voor onderweg want het zijn nog 11 km en het wordt echt warm…

Na 2 km nog een dorpje. Bij het verlaten ervan een klein kappeletje ,waar we binnen wandelen. Ik hoor muziek en zie 2 zusters snel hun I-phone wegsteken. Ik loop naar voor en merk op dat de kapel gewijd is aan Maria. Papa komt achter me aan. Ik zeg dat we eventueel een stempel kunnen vragen voor in ons boekje. Één van de zusters vraagt of ze ons mag vereeuwigen op hun facebookpagina. We werken graag mee. We worden zonder het te weten gefilmd. Waar we ons wel van bewust zijn: we worden gezegend en krijgen een wonderbaarlijke médaillon over het hoofd geschoven. Ik kan moeilijk uitleggen wat het met mij doet…En eigenlijk wil ik het ook niet vertellen.

De heilige Catharina (eigenlijk Zoé) Labouré (geboren, 2 mei 1806 en overleden op, 31 december 1876) was een Franse zuster van de Dochters van Liefde die bekend werd vanwege de Parijse Mariaverschijningen waaraan de Wonderdadige medaille haar oorsprong dankt. De religieuze kreeg in 1830 Mariaverschijningen. Bij een van deze verschijningen kreeg ze de opdracht tot het slaan van een bijzondere medaille om Maria's bekendheid onder de mensen te vergroten. Deze zogenoemde Wonderdadige medaille is de meest verspreide medaille in de wereld. Het is ook deze medaille die we kregen. Ik zal dit meedragen als één van de onvergetelijkste momenten van onze tocht.

Het worden nog zeer lange warme kilometers. We blijven stijgen maar op ongeveer 3 kilometer van Hornillos de Camino op de top van de heuvel worden we getrakteerd op een ongelofelijk mooi zicht op de vallei. En nu afdalen. Bij het binnen lopen van het dorp een bar en mijn ogen staan terug op het zelfde uur als 4 uur geleden…

Het hotelletje waar we logeren ligt 3 kilometer buiten de route maar de hospitalier komt  ons oppikken. Na rust en wat werken dineren we om 19.30 u. Tonijnsoep en een hammetje gevolgd door een lokale digestief. Ik hou ervan als ze onder de ‘toog’ een fles uittoveren zonder etiket. 'Local'  noemt dat dan. Ik hou wel van lokale dingen – vooral als ze gestookt zijn. Het was een emotionele en warme dag en soms mag dat wel. Morgen naar Castrojeriz.