26/07/2017 – Jos schrijft:

Vannacht geen oog dicht gedaan. In de vier hoeken van de dortoir een snurker! Vreselijk! In quadrofonie. Aan de universiteit van Leuven heeft een onderzoeksgroep recent een nieuwe technologie ontwikkeld: iets met 'anti-geluid'. Geluid wordt geneutraliseerd zodat men niks meer hoort. Wanneer ik thuis ben, laat ik aan die mensen weten dat ik een goede toepassing heb voor hun technologie: de slaapzalen in de gîtes in Frankrijk!

Om Conques te verlaten onmiddellijk naar omhoog. Op handen en voeten! 1,5 uur lang. Tot aan een kapel van St-Rochus. De pest moet hier in de Middeleeuwen lelijk huis gehouden hebben, gezien het aantal St-Rochus kapellen...

We lopen uren op grote hoogte op een plateau. Met telkens fantastische vergezichten. We nemen foto's. Te veel. Ik weet dat we straks de helft deleten. Maar het is alsof ik die panorama's wil vastpakken en meenemen, om niet te vergeten.

Dan helemaal naar beneden, naar het stadje Decazeville. Om snel te vergeten. Maar wat 'goes down, must go up!'. Dus terug naar boven. Uit het dal. Opnieuw 140 hoogtemeters te overwinnen. Tot bij een St-Rochus kapel...

En gelove wie geloven kan. Opnieuw naar beneden, tot aan de Lot, die intussen erg breed is geworden.

Het is me nog steeds niet duidelijk waarom wij telkens opnieuw het dal uitmoeten.

De vallei van de Lot! Dan denk je aan een rustige wandeling langs de oever van de rivier. Maar wij hebben de voorbije 3 dagen de Lot nog geen half uur gezien...

De lokale beenhouwer in het stadje Livinhac verhuurt enkele kamers. Is een fijne gîte. Een dubbele kamer zodat we vannacht eens rustig kunnen slapen zonder snurkers.

26/07/2017 - Klara schrijft:

De dortoir met 16 man in de abdij in Conques was luidruchtig... Een orkest was er nikske tegen... snurken en protten tegen elkaar op 😩😩😩. En Ikke er midden in. Die, die het meeste lawaai maakte, was het eerste op, om 5u! OK have been there. Done that. Never again😣!

Bon, ne kattewas, een ferm ontbijt (want ik heb hier de suikers nodig om de bergen op te klauteren), onze rugzak op, nog een extra koek voor onderweg, want komende 20 km geen eten, alleen maar velden en bergen.

Het zouden 27 km worden, waarvan we 700 hoogtemeters moeten doen, maw waarschijnlijk terug op handen en voeten met het trachten de 11 kg op de rug onder controle te krijgen. We zijn nog maar just vertrokken of die opdringerige Fransman van vorige avond haalt ons in... Ik haal mijn wenkbrauwen op en begin een vitesse rapper in te zetten, want ik wil die ni achter mijn gat hebben... Papa zegt nog, die gaat ons toch ni heel de tijd volgen... Ik zeg: ik hoop van ni (maar vermoed van wel)

Bon, op voeten en handen 6 km naar boven kletteren met ondertussen ne irritante Fransman letterlijk in mijn gat. 😡😡😡 Het eerste contact gisterenavond was NIET leuk en sindsdien moet ik die vent ni!!! Hij stond in zijn spannende onderbroek aan de douches te draaien... zijn mannelijkheid ten toon te spreiden. Dus maak er totaal geen complimenten mee en reageer niet.. Ik steek ostentatief mijn oorkes van mijn muziek in mijn oren... Papa is te braaf en te vriendelijk, waardoor die mens blijft babbelen...Ik blijf achter hen hangen en hou hen in ‘t vizier. Na 12 km geeft de mens er de brui aan, na 2 keer voorgesteld te hebben mijn rugzak te dragen 🙄.. Voila, terug onder ons 2... beter zo. Papa babbelt even veel als ik onderweg. Ni veel ma wel genoeg. Den appel en de boom 😬

Het is bewolkt en fris maar tegen de middag klaart het op. De zon doet goed en papa zegt : ik voel mij goed. Mijn geest is vrij.. En ik denk: ja ik ook, vrij... ik ben graag onderweg... en actief. Ik wil bezig zijn, sporten, zweten, beetje afzien ....om dan erna volop te kunnen genieten. Maar toch. Ik mis Marc en Fons, mama, Lars, Christel, Joris, Fien... De mensen die deel uitmaken van je leven zijn onvervangbaar, want je kan je pas goed voelen met familie en vrienden. Alleen is ook maar alleen... Iedereen zoekt ne compagnon en route.... Nu met papa maar anders met Marc en Fons. Het is goed te bouwen aan een toekomst. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn.... Niemand.

Enfin genoeg emo-gedoe. We komen na 28 km, waarvan de laatste 5 toch nog stijgend, toe in Livinac-le-Haut. Een leuke gîte met een aparte kamer. Een goei douche en ne haardroger!!! How lucky can a girl be 😁 We eten en drinken vooral goe! Ne lekkere verse forel. Als afsluiter een goei poirke en prumke. Wij zijn geen dessert maar wel digestief mensen 😜Op naar de volgende etappe 🕯🙌🏻