28/07/2017 – Jos schrijft:

Vandaag (alweer) een zware etappe achter de rug. Volgens ons boekje 30,5 km maar daar zijn er minstens 2 bij gekomen. Bij de start al de verkeerde kant op en dan bij Beduer, na 10 km, door een vriendelijke man bij een kruising van 2 GR’s naar de verkeerde gestuurd. Gelukkig stond er na enige tijd een bordje dat tot onze consternatie zei: ‘Attention. Vous n’êtes plus sur Le GR65!’. Wij terug naar boven waar de nog altijd vriendelijke man zijn excuses aanbood en ons toch nog op de goede wég zette. Hij stond breed uit voor het bordje dat de splitsing aangaf...!

Wie na meer dan een week ook terug van de partij was: de zon. Stond te schitteren in een staalblauwe hemel. Heb ik toch nog die zonnecrème die ik al 14 dagen meesleur in de rugzak, kunnen gebruiken.

Ook de streek waar we doorwandelen, verandert compleet. Alles wordt ruiger, droger, zuidelijker. De vegetatie herleidt zich tot natuurlijke eiken bossen met af en toe een schraal grasland.

We stappen uren over een ruw grind en kiezelpad bezaaid met keien. Ritselende hagedissen over het pad, kwetterende krekels, af en toe een stenen herdershut, korte scherpe schaduwen over de weg... We zijn in Zuid-Frankrijk! Met alleen het ruisen van de wind en het gekraak van onze voetstappen in het grind.

Langs de weg weer wilde braambessen en pruimen. Maar dit volstaat vandaag niet. Ons broodje smaakt heerlijk. We passeren een Dolmen. Overblijfsel van menselijke activiteit van meer dan 5000 jaar voor onze tijdrekening.

Één dorpje langs de weg. Na 8 km. Faycelles. Heel pittoresk. De huizen hebben een totaal ander uitzicht als voorheen. Hier zou ik een vakantie kunnen doorbrengen, zegt Klara. Dan niks meer. 20 km langs grind weggetjes omzoomd door muren uit kalkstenen. Ergens bij een eenzame boerderij een 'point d'eau potable ', een buis uit de grond met een kraan op. Daar moeten we het mee doen. Maar dat water smaakt ongelooflijk heerlijk.

Omstreeks 17u bereiken we uitgeput Cajarc. Bij een sympathiek restaurant vraag ik of ze kamers verhuren. Moet ik even aan mijn vrouw vragen, zegt de dame. Komt de vrouw en zegt dat ze het aan de chef moet vragen. Ja dus! Vraag ik of ze demipension doen. Moeten ze even aan de chef gaan vragen. Ja dus. Wat de prijs is? Moeten ze even aan de chef gaan vragen... Ik vraag me af sinds wanneer deze mensen de zaak runnen. Ze moeten wel nog even de kamer in orde brengen!? Geen probleem. Wij drinken intussen wat.

De kamer is (redelijk) OK. De tafel is gereserveerd voor 19u30. We krijgen een heerlijk diner gepresenteerd. Samen met zeker 60 andere gasten op het tuinterras dat uitkijkt op de krijtrotsen om ons heen.

Wij feliciteren de chef/ eigenaar met zijn kookkunst en hij raadt ons aan om nog even door het dorp te wandelen. Blij dat we dat gedaan hebben. Bij valavond erg mooi verlicht. Vóór en uit de diverse cafés klinkt jazz muziek. Een mooie avond.

Morgen lopen we nog eens 25 km door 'Les Causses' van de Quercy.

28/07/2017 - Klara schrijft:

Een goede rustige nacht zonder vliegende rupsen voor mijn bed. De wekker loopt af om 06u30... Het wordt een lange etappe... Het boekske zegt 30,5 km maar uit ervaring moet ge er minstens 3 km bijtellen ...en ‘t klopt. 33 km op de kop volgens papa zijn sporthorloge.

De etappe is glooiend. In ‘t begin weer stijgen (zoals altijd om uit het dorp/stadje te geraken) zodat we 'mestnat' zijn... Om 7u15 onze eerste koek. Om 10u15 twee pain au chocolat en 2 café au lait in een keimooi pittoresk dorpje met overal bloemen en lichtblauwe luikjes aan de vensters... Hier wil ik ook wel een buitenverblijf…

Ik boef hier 's morgens kei-veel… Ik heb de energie/suikers broodnodig om te kunnen klimmen. Het weer is in tegenstelling tot vorige dagen om 9u al opengetrokken. Een lange warme zonnige dag kondigt zich aan en dat wordt het ook. Ik wil om 13u minstens 20 km gedaan hebben en dat lukt! Vanaf 20 km lukt mij alles!

We lunchen op een steen om 13u een 1/2 sandwich en water. Ik leg mij even op mijn rug, benen omhoog.. heerlijk. Na 20 min herstarten we. Slechts 13 km meer. Peanuts! Het is nog zwaar maar ik plan... ik denk aan mijne nieuwe sofa, mijn nieuwe keuken, de Ardèche met Marc en Fons,...

We zijn ondertussen in een nieuwe omgeving gestapt. Het Zuiden: de krekels, de hitte, de blauwe luikjes aan de huizen...

Vanaf km 30 gaat alles vanzelf... verstand werkt ni meer... zo kan ik er nog 30. Ik zeg tegen papa: we doen mee aan de slag om Landen: 111 km. Hij sputtert ni tegen...

We komen toe in Cajarc en vinden toevallig kamer in resto... En wat voor resto! Pas overgenomen door jonge mensen. Voor geen geld diner en rosé.... We genieten....Papa zegt : we zijn met ons gat in de boter gevallen... Awel daar ben ik mijn heel leven al zeker van 😬