Vrijdag 24 juni 2016 - 27,5 km

Gisteravond en deze morgen nog even gebeld met het thuisfront. Maryse zegt me dat een heuse windhoos door de tuin is geraasd. Alles ligt plat. Een deel van het dak van het tuinhuisje is weg. Dikke hagelbollen hebben blutsen in de auto geslagen. Enkele beton!pannen zijn gaan vliegen! In heel onze straat is een ravage aangericht!

Vanmorgen om kwart voor zeven vertrokken na een ontbijt in de bar van ons hostal. Het is een koele bewolkte grijze dag. Een ideale wandeldag.

Het is heel erg druk op de weg. Vele tientallen pelgrims vòòr ons en achter ons. Velen starten in Sarria omdat 100 km wandelen recht geeft op een 'Compostela' (= soort getuigschrift)

We mogen al direct klimmen. 7 km omhoog tot in Brea waar we een koffie drinken. En dan gaat het circa 11 km gezwind naar beneden tot in Portomarin.

We stappen op veelal brede grindpaden. Hier en daar komt er gewoon water uit de bodem dat langs het pad naar beneden stroomt. Soms stappen we in het water. Het is erg groen en  heuvelachtig terrein met mooie vergezichten als gevolg. 

We passeren af en toe een landbouwgehucht. Heel oude huizen met nog oudere stallingen. 'Hier is Jezus nog niet voorbij gekomen', zeggen we thuis al wel eens. Op een bepaald ogenblik moeten we even opzij voor een kudde koeien, voorafgegaan door tientallen schapen en begeleid door enkele honden. 

Onderweg passeren we het 100 km punt. Een foto moment.

Portomarin is een stadje waarvan het oude gedeelte letterlijk is verdronken door de aanleg van een stuwmeer. Alleen de 12de eeuwse romaanse kerk is steen per steen afgebroken en opnieuw opgebouwd op een hoger gelegen terrein, waar vanaf 1960 de moderne stad zich heeft ontwikkeld. Daar eten we wat en geven we de benen en de voeten wat rust.

Nog 9,2 km te gaan. OMHOOG!!! Weliswaar door een prachtig bos. Maar de vermoeidheid begint te wegen. Af en toe moet ik even halt houden. Het verstand wil nog wel, maar de benen kunnen niet meer. In Gonzar, 1 km voor onze eindbestemming, drinken we nog iets. 

Het gehucht Castromaior telt 4 huizen: twee boerderijen, één pension en één barretje. Ons pension 'Casa Maruja' stelt niet veel voor. Enkele kamers en een gemeenschappelijke badkamer op het gelijkvloers van een oud huis. Als we aanbellen horen we de uitbaatster met (vermoedelijk) haar man serieus ruzie maken. De kamer is erg pover. Ze riekt naar 'natte hond' zegt Klara. Maar we hebben een bed. Wat later komt een Duits koppel binnen. Ze nemen de kamer naast ons. Ik hoor de vrouw afgeven op de kamer en de badkamer. Er volgt een luide discussie. 20 minuten later hebben ze hun boeltje gepakt en zijn ze vertrokken.

Na het douchen gaan Klara en ik even naar het barretje voor een glaasje wijn. Ik vraag de uitbaatster of we er deze avond kunnen eten. Dat kan! Maar dan moeten we nu het uur afspreken en kiezen uit het menu. Tegen het afgesproken uur (19u30) zal het eten klaar zijn. Ik heb een sterk vermoeden dat wij vandaag de enige klanten zijn.

Na het glaasje wijn gaan we terug naar onze welriekende kamer om dit verslag je te schrijven. En uit te rusten!