27/08/2018 – Jos schrijft:

Vandaag door een héééél groot bos gelopen. Na St-Lezère pikken we terug de ‘Chemin’ op en kort daarna klimmen we een bos in. En daar zullen we 20 km in blijven lopen. Geen enkel geluid van menselijke activiteit, geen boerderij, geen woning…uitgenomen op km 11: een abdij, l'abbey de Sainte Marie de Tarasteix. Wij curieus en dus even de weg af. Door een grote poort langs een prachtige tuin. Ik steek mijn hoofd door een kleine deur van het hoofdgebouw en onmiddellijk daagt er een oudere man op in witte pull met groot kruisbeeld om de hals . Een priester, pater of broeder, ik weet het niet. Ik vraag of we iets te eten kunnen krijgen en heel enthousiast loopt hij naar de keuken en komt terug met een baguette, boter en een schotel kaas. We mogen zelf enkele sandwiches maken om mee te nemen. Gelijk duwt hij ons nog enkele appels in de hand.

En dan begint hij enthousiast te vertellen over zijn levenswerk. Hoe hij 40 jaar geleden deze plek als een ruïne aantrof en steen per steen met eigen handen terug opbouwde. En het is werkelijk mooi. Een prachtige kapel, een kloostergang met tropische binnentuin. De eetzaal, het slaapkwartier…,hij nodigt ons zelfs uit om hier te overnachten maar dat past niet in onze planning. Wij moeten door. Als ik vraag hoeveel ik moet voor de sandwiches zegt hij : une donation, een gift.

Terug ons bos in. Nog eens 15 km. Op en af gaat het. Gelukkig schaduwrijk want de temperatuur is inmiddels tot 33° gestegen. In zo’n bos ben je niks met een kaart. Dus zijn we zeer attentvol voor de wit/rode strepen op de bomen die de richting aangeven.

Hier wil ik niet verkeerd lopen! Geen telefoonconnectie. Geen enkel geluid. Zelfs de vogels zwijgen. Alleen het gekraak van onze schoenen op het grind van het pad.

Op km 25 komen we uit dit oneindige bos. We kruisen een departemental waar een hotel ons onderdak zou bieden, mocht het niet gesloten zijn, ‘a cause de vacance’.

In het dorp verder, Ibos is er niks: geen winkel, geen bar, geen logement. We beslissen dan maar om een bus te nemen naar Tardes, een vrij grote stad, bijna 7 km weg van ons pad. Maar die bus is er pas binnen anderhalf uur. Dus wij wandelen toch maar het dorp binnen o.m. langs een grote weide waar tientallen caravans staan met chique auto’s voor. Zigeuners.

In het dorp het kerkhof opgezocht omdat je daar altijd een waterkraan vindt met eau potable. Ons dan neergevleid onder een schaduwrijke boom. Volgens mij was de burgerwacht (of zo iets... ) inmiddels gealarmeerd want binnen de kortste keren daagde er een fietser op die heel ostentatief naar ons bleef staren op zo' n 10 meter van ons verwijderd, totdat het tijd werd voor de bus. Toen kraste ook hij op. Ik heb mij op dat moment effe als een ongewenste vreemdeling gevoeld…

De bus naar Tardes, ingecheckt in een hotelletje en iets gaan eten en drinken.

Morgenvroeg nemen we de bus terug naar Ibos om onze weg te vervolgen. Nog 25 km tot Lourdes, onze eindbestemming dit jaar.

27/08/2018 – Klara schrijft:

Voorlaatste dag: 26 km naar Ibos, waarvan 20 km door gigantisch bos!

Het is een iets moeilijkere ochtend, beetje transitzone. Niet echt de laatste dag, maar ook niet die drive van er middenin. De 30 km van gisteren wegen ook door... Ik ben fysiek moe. Mentaal super sterk.

Op km 5 lopen we een groot bos in dat we pas op km 25 terug verlaten. Ik heb in mijn heel leven nog nooit zoveel bomen gezien. Midden in dat bos staat de prachtige ‘Abbaye de Tarasteix’. Het lijkt verlaten maar wandelen binnen langs een wondermooie tuin. We worden hartelijk verwelkomd door een pater/priester/broeder met gigantisch kruis aan zijn nek. Hij biedt ons slaapplaats aan maar we moeten verder. We krijgen voor onderweg wel nog baguette et fromage mee die goed zullen van pas komen. De abdij telt nog broeders die een gregoriaanse mis doen om 12u30. Het is onbeschrijfelijk om te zien hoe die mensen leven. De kloostergang en eetzaal zijn prachtig.... ik word er stil van. Plotseling hoor ik papa roepen: ‘waar staan de rugzakken’? Hij is zijn weg kwijt in de gangen 🤣Ik zeg: als ge hier wilt blijven, zijn er andere manieren om dat te regelen😂😂😂

Om 12 u terug het bos in. Het is er heerlijk stil maar ben toch blij als ik asfalt zie. Papa zegt: terug in de bewoonde wereld. We komen op km 26 toe in Ibos maar geen gîte geen bar... niets. Enkel een kraantje met eau potable bij het kerkhof.

We besluiten bus te pakken naar Tarbes maar daar moeten we 1u15 min op wachten. Tis wat Tis, zeggen we tegen elkaar. Dit is de laatste 10 dagen veel gezegd geweest🙂. We wachten onder boom op bus. We worden wel int oog gehouden door een dorpsbewoner die ons blijkbaar niet betrouwt…

In Tarbes hebben we hotel. We zoeken goed resto uit en genieten ervan. Morgen laatste dag... het zal een zware worden want het gevoel is dubbel: blij zijn om iedereen thuis terug te zien maar ook verdrietig zijn, omdat de camino in uw bloed zit en een verslaving is.