Dag 2 - Van Puente la Reina naar Estella - 22 km

Woensdag 18 augustus 2021 - Jos schrijft:

Gisteravond wat te veel vino rosado gedronken. Wat wil je: 1 € voor een glas! Dat nodigt uit voor nog één… en nog één…en…

Deze morgen om 7u uit de veren. De bar van onze hostal nog niet open, dus op weg zonder ontbijt. Bij het verlaten van het stadje toch een winkeltje, waar we een muffin kopen om onze lege maag te voeden.

Het eerste ¾ uur op een breed grindpad gelopen, maar dan is het weer klimmen geblazen. Verschrikkelijk steil omhoog. 1,5 km! Het lichaam stevig voorover gebogen om niet achterover te vallen. Een beetje zoals bij het skiën, zegt Klara.

Bij het binnenlopen van het eerste dorpje Maneru na ca 6 km, gaat juist de lokale bar open. Tijd voor een ontbijt. In een mum van tijd vult de bar zich met mannen van middelbare leeftijd die hun eerste glas wijn drinken. Sommigen proberen al iets sterker. Een gezellige luidruchtige drukte die je om 9 uur in de ochtend alleen maar in Zuid-Europese bars vindt.

Vóór het dorpje Cirauqui, dat van ver prachtig licht te glinsteren tegen een heuvel, maken we kennis met een internationaal gezelschap van pelgrims waaronder Noren, een Engelse, een Catalaanse en de Belg Olivier uit Verviers die al 2 maanden onderweg is. Hij wilde alles weten over de voorbije catastrofale overstroming in zijn stad.

Het is veel minder druk op de camino dan vóór Corona-tijd. Pelgrims uit andere continenten mogen Spanje immers nog niet binnen. Dus vooral Spanjaarden op de weg die we dag na dag leren kennen. Ook dit jaar weer die curieuze, soms argwanende blikken! Wat doet die oude vent hier op de Camino met die jonge dame? Wanneer ik dan de vader/dochter relatie toelicht, stijgt de sympathie ogenblikkelijk.

In Lorca eten we ons lunchbroodje en waag ik me aan een caña, een biertje.

De rest van de dag lopen we over licht glooiende veldpaden met telkens weer mooie vergezichten op de bergen aan de horizon.

Klara en ik mijmeren dan tijdens het stappen wel eens over geluk en gelukkig zijn. En dan denk ik bij mezelf: met de rugzak door de natuur, mensen ontmoeten, nieuwe mooie dingen ontdekken, een beetje fysisch afzien en dan s’ avonds in het gezelschap van je dochter genieten van een lekker restaurant. Dat is voor mij gelukkig zijn. (En om elk misverstand met het thuisfront a priori uit de weg te ruimen: ik ben ook gelukkig thuis met het vrouwtje, zoon, dochter en kleinzoon!)

Het stappen valt vandaag duidelijk zwaarder dan gisteren. Lome benen die nog in het dagelijks ritme moeten komen? De inktvis van gisteravond of toch de vino rosado?

Na 22 km bereiken we Estella, waar we overnachten.

Dit historische stadje speelde een belangrijke rol tijdens de middeleeuwse pelgrimage. Het telt vandaag nog vele prachtige Romaanse zowel religieuze als burgerlijke gebouwen, waaronder het Palacio van de koningen van Navarra. Met Klara haar telefoon als gids hebben we de verborgen mooie plekjes van dit stadje ontdekt. Zowel het historisch oude gedeelte als de leuke pleintjes met nog leukere bars en restaurants…

En verrassing van de dag: bij een aperitiefje op een terras, passeert daar toch niet die Duitse dame met haar brede kinderkoets en kleuter! Hoe zijn die in godsnaam hier geraakt? En vooral over die berg geraakt deze morgen? Verzet het geloof dan toch echt bergen?

Woensdag 18 augustus 2021  - Klara schrijft:

Over gisterenavond: het thuisfront blij, wij nog meer gelukkig. Ergens in het stadje een Baskisch resto: chipirones & sepia maar bovenal vino rosado uit Navarra. Veel herinneringen ophalen. Papa die spreekt over de periode dat hij met de fiets alleen van thuis uit naar Compostela reed en hij elke avond alleen was en at. Veel geluk om niet te kunnen delen. Au fond is het dat wel: wat ben je met veel geluk zonder het te kunnen delen? We zeggen ook hoeveel chance we hebben met het thuisfront en onze gezondheid en besluiten dat ne digestif local ne goede afsluiter zou zijn & so be it.

Maar eerst naar de mooie brug waar we morgen over zullen wandelen.

We proberen goed te slapen voor uitgeruste benen.

De nacht was niet geweldig. Licht geslapen en de benen nog zwaar. We staan op en hopen dat de bar open is. Toch niet…. We kopen een chocolade muffin voor de suikers en steken de brug over. Nog snel ne selfie voor het thuisfront. Het zijn ‘slechts’ 22 km maar een stuk zwaarder dan gisteren. Die 24 van gisteren zitten nog in de benen. Na 5 km vinden we een bar aan een kerk. We eten er ieder een klein broodje met spek voor de kms die nog moeten komen. Op een wip zit de bar vol met gepensioneerden Spanjaarden en is het een drukte van jewelste. Papa ziet hoe die mannen om 9 u s morgens al rode wijn aangelengd met water drinken en er al eten wordt geflambeerd! Ik denk ik ben misschien toch meer een Spaanse dan gedacht. Ik doe nog ff pipi en we trekken verder.

We komen onderweg de Waal Olivier tegen uit Verviers die al 2 maanden onderweg is vanuit Avalon. Hij vraagt direct naar de “inondations” in zijn thuisstad. Hij wordt geflankeerd door een Spaanse dame en 2 Noorse heren.

Plotseling duikt de dame met de kinderwagen en de kleuter op. Papa en ik zeggen dat die ergens toch een taxi heeft genomen.

In Ciraqui kopen we 2 kleine broodjes met tortilla en jambon voor onderweg. Ondanks dat het 12 u is, nog geen honger. Het is moeizamer als gisteren. We strompelen voort. Tegen 13.30 u eten we ons broodje op en de laatste 9 km gaan dan beter. Papa durft zelfs op 4 km van Estella een caña te bestellen. Ik zeg santé maar speel op safe met een café. Het zijn vermoeiende laatste kms en we zijn blij dat we er zijn. Curieus wat de avond (en de drank en eten) ons zullen brengen.