Dinsdag 23/07/2019 - Jos schrijft:

Gisteravond rond de klok van 19u komt er nog een dame binnengestrompeld in onze slaapzaal. Compleet uitgeput met de voeten vol blaren. Ze heet Christina, is Russische en heeft blijkbaar de ganse dag rondgedoold in die immense hete hoogvlakte. Ze zit even stilletjes te wenen op de rand van haar bed. De Camino confronteert elkeen van ons op een gegeven moment met de grenzen van ons menselijk fysiek kunnen en weerbaarheid. Maar een frisse douche en goede maaltijd doen wonderen. Een mens recupereert snel.

Intussen hebben we wat beter kennis gemaakt met Mario, onze Spaanse kamergenoot en verpleger. Een goeie vent maar vreselijke babbelaar. Ik probeer hem meerdere keren duidelijk te maken dat mijn 3 jaar avondschool Spaans niet volstaan om zijn geratel te begrijpen, maar na 10 ‘ praat hij weer als een sneltrein.

Nog een kleine anekdote. Klara en ik gaan voor het avondeten een aperitiefje drinken. Ik bestel een ‘JARA' de vino rosado’ (een ‘pichet’ denk ik). ‘Una jara‘, vraagt de uitbaatster ongeloofwaardig. Si, zeg ik. Een beetje later komt ze met een ½ liter pint rosé aandraven. ZONDER GLAZEN.! Die dame dacht echt dat ik een halve liter rosé uit een bierglas zou gaan drinken! Enfin, het misverstand is rechtgezet.

Niemand in onze slaapzaal heeft vannacht geslapen. Klara en Christina zijn zelfs op de grond gaan liggen op zoek naar enige koelte.

Deze morgen iedereen om 5u00 uit bed. Ontbijten en om 6u bij het krieken van de dag op stap.

De eerste 10 km zijn heerlijk wandelen in de (relatief) koele ochtend. In een schaduwrijk bos met af en toe zicht op het grote stuwmeer van Yesa. Wat een contrast met gisteren.

We lopen elk ons eigen tempo. Mario loopt vooruit en Christina blijft wat achter omwille van de gehavende voeten. Na ca 10 km, bij de ruïnes van de enorme burcht van Ruesta, zit hij op een bank. Ik wacht op Christina om haar voeten te verzorgen, zegt hij. Een goed mens!

Na Ruesta 5 km klimmen om 500 hoogtemeters te overbruggen. Gemiddeld 10%. Is doenbaar maar opnieuw in volle zon. Dan omlaag naar het bergdorpje Unduës de Gerda, waar we lunchen in de plaatselijke herberg. Patatas bravas en bocqerones fritos (gefrituurde sardientjes).

En dan komt het weer! Nog 10 km tot Sanguësa op een breed pad door de velden, zonder enige beschutting tegen de hete zonnestralen. Om de 2 km drinken. Klara zegt enkele keren: ik ga hier dood van de warmte. Ik sterf.

En dan bij het binnenlopen van het stadje een herdenkingsteken voor een overleden pelgrim! Bij het passeren schrikt Klara: ‘Oei, hier is echt iemand gestorven’.

Ik denk onwillekeurig aan Frank De Boosere die zegt dat oudere mensen in deze temperaturen geen zware inspanningen mogen doen. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Waarom doe ik dit toch?

We vinden in het stadje een Hostal waar we de 2 laatste single kamers nemen.

Na de douche de stad in voor een biertje/rosado en dan inkopen doen voor morgen, want er staan 27 km op het programma zonder enig dorpje/winkeltje onderweg.

Dinsdag 23/07/2019 - Klara schrijft: 

Day of almost dead ☠️ 

Omwille van de extreme hitte beslissen we om op te staan om 5 u en om 6 u te vertrekken. Het zijn 36 km bergen en vanaf 12 u geven ze 39 graden. Heel de “slaap”zaal slaapt niet. Ik ben om 1 u ‘s nachts van pure ellende op de betonnen grond gaan liggen om af te koelen.(en ik was niet alleen)

Om 5 u sta ik geradbraakt op... We vertrekken in het maanlicht. We worden geaccompagneerd door ne doodbrave praatzieke Spaanse verpleger. Brave mens zuh maar als die 2 dagen met ons meeloopt, klop ik iets op zijne kop. Ongelofelijk hoeveel die mens babbelt. Daarnaast Christina : een Russische die naast haar moedertaal Russisch, vloeiend Spaans, Portugees, Frans en Engels praat... Papa fluistert onderweg dat dat geen gewoon is en dat die waarschijnlijk voor de Russische geheime dienst werkt. Ik kijk hem aan en denk ofwel is de hitte naar uw hoofd gestegen ofwel had je beter toch geen water uit dat bronneke gedronken 🤨Wie van de geheime dienst doet de camino als vakantie....???

We lunchen na 24.5 km of 6 u goed stappen boven op berg in dorpje Unduès. Het zijn slechts 12 km meer oftewel max 3 u stappen. Peanuts - denk ik.... Ik heb in mijn heel leven nog nooit zo heet gehad. Ik dacht dat mijn verstand ging ontploffen en voor diegene die mij kennen is dat grote ramp... Ik weet niet hoe ik die 12 km heb overbrugd.

Er waren op heel dat traject 3 bomen die maximum een vierkante meter schaduw brachten en waarin papa en ik rugzak tegen rugzak geprangd hebben gestaan om ons hoofd even uit de zon te krijgen al slurpend van water dat bijna kookte.... Ik heb minstens 1000 keer tegen mijn eigen gezegd : its all in the mind.... volhouden. En dat deden we tot ik plotseling graf zag van overleden pelgrim !!! En ik dacht, voila tis zover... seffes 2 erbij. Ik was zoooooo blij als we hostel binnen wandelden. Die koude douche was het enige wat ik nodig had.