Dinsdag 9/sept – 98 km - 15,2 km/u

Mijn schietgebedje gisterenavond heeft geholpen. Ik had gevraagd dat de onweders met bliksems en donders zouden verdwenen zijn tegen de ochtend. En ze waren weg. Alleen had ik niks over regen gevraagd. En ja, het regende dus pijpenstelen toen ik omstreeks 8u in de morgen moest vertrekken…

Maar een enthousiaste pelgrim laat zich daardoor niet afschrikken. Regenjasje en fietshelm aan (verse regen op stoffige asfalt kan soms erg glibberig zijn) en weg was ik. Na 5 km stonden mijn schoenen vol water: bij elke pedaalslag klonken mijn voeten in mijn schoenen als ‘sop…sop…sop…’

Op km 7 moest ik volgens mijn boekje even halt houden bij de middeleeuwse kasteelhoeve in Sarzay. Bij de laatste bocht in een helling zag ik de indrukwekkende toegangspoort maar ook een grote zwarte hond, die daar voor zat. Die kreeg mij ook in het vizier en snelde al blaffend naar me toe. Een moment dacht ik nog om mijn daser boven te halen (een toestel dat op basis van ultrasoongeluiden bijtgrage honden op afstand houdt), maar dan moest ik van de fiets en dat vond ik op dat moment geen goed idee…Ik heb me dan maar recht gezet en geroepen : ‘weg joeng, weg joeng!’. Maar dat beest verstond natuurlijk geen Nederlands en bleef me enkele honderden meters blaffend volgen. Tot hij het blijkbaar welletjes vond en terug naar zijn strategische zitplaats voor die grote poort ging zitten. Wellicht om een volgende pelgrim de stuipen op het lijf te jagen… Ik versta nu ook beter het begrip ‘hondenweer’: als het regent, zet je de hond buiten…

Intussen bleef de regen met bakken uit de hemel vallen.

De volgende kilometers reed ik regelmatig wat ‘rugzakkers’ voorbij. De wandelende rugzakken waren inmiddels veranderd in puntkabouters, een grote cape over het hoofd en over de rest van het lichaam (inclusief de rugzak), helemaal  tot onder de knieën. De wederzijdse ‘bonne route’ klonk op dat moment enigszins cynisch maar het was wel gemeend.

Ik heb vandaag weer naar hartenlust kunnen ‘schakelen’ (= ander woord voor klimmen!). Het waren er weer veel vandaag, heuvels bedoel ik. Volgens het hoogteprofiel ca 24. maar het leken er wel 44. En steil jongens…  Mijn gemiddelde km/u dagsnelheid is gezakt tot een minimum: 15,2 km/u.

Wat heb ik deze namiddag weer door een prachtige streek gefietst. Te vergelijken met onze Ardennen. Een slingerende weg tussen rotsen, bossen en diepe valleien. Af en toe een prachtig meer.

In La Souterraine (km 75) op een terrasje bij een ‘café au lait’ telefonisch mijn slaapplaatsen voor de komende drie dagen gereserveerd en opnieuw op weg, voor nog een laatste 20 km ‘schakelen’.

De laatste 4 km voor Bénévent-L’Abbaye erg steil bergop. En toen viel plots mijne frank (euh Euro). Bénévent-L’Abbaye. Dat is een ABDIJ. En waar bouwden ze in de Middeleeuwen abdijen? Ja, juist, boven op de heuvel! Ik dus 15 kg fiets en 15 kg bagage de laatste 200 m naar omhoog geduwd. Ik weet mijn slaapplaatsen wel te kiezen…

Ik slaap vannacht in een Gîte/B&B ‘La Chouette’. De gastvrouw is een Américaine, vraimant 'chouette'…Ze spreekt frans met een echt sappig engels accent. Op zo’n moment vind ik het spijtig dat ik –ondanks 2 kg IT-spullen in de fietstas (inclusief oplaad- en datakabels) er niet slaag om een geluidsbandje in dit bericht te integreren. Ik ben nooit een IT-techneut geweest (zegt de ingenieur!).

Vóór het avondeten nog even langs de plaatselijke bar geweest op het marktpleintje. Ze schenken er Grimbergen van het vat. Geweldig hoe zo’n biertje (om eerlijk te zijn 2) kan smaken na zo’n dag ‘schakelen’.

Morgen fiets ik naar Uzerche.