19/07/2017 – Jos schrijft:

Vandaag te voet van Attenhoven naar Scherpenheuvel gelopen. Virtueel dan toch wat betreft het aantal km: 33,5.

Klara zegt: maar het is vandaag wel plat. Maar Klara toch: plat in Frankrijk, dat bestaat niet. Glooiend ja, heuvelend ja, licht of stevig stijgend ja, maar plat, nee!

Na het ontbijt eerst naar de lokale telefoonwinkel voor een nieuw laadkabeltje voor de GSM van Klara en dan op weg.Bij het verlaten van het stadje twee vaststellingen. Eén: hier is de Tour de France gepasseerd: zoveel versierde fietsen voor de huizen . En twéé: hier werken/wonen veel getalenteerde houtsnijders te zien aan de prachtige sculpturen langs de weg.

En dan gaat het weer op en af, vooral op! 20 km lang. In een prachtige omgeving. Sparrenbossen afgewisseld met ruige weilanden. Regelmatig passeren we vrijlopende grazende koeien op ons stappad. Klara is er niet gerust in.

Na 20 km een enorme boerderij, annex gîte 'Le ferme Sauvage' in dat uitgestrekte niemandsland. Heel veel volk daar. Die allemaal iets willen eten. Het is aanschuiven. Maar uiteindelijk smaken de sandwiches en de cola heerlijk.

Na nog 1 km stijgen bereiken we de top van de Col de l'Hospitalet en dan gaat het 13 km omlaag. Gelukkig! In Rouget passeren we nog een gîte. Nog snel iets drinken, denken we. Niemand aanwezig. Een volle koelkast evenwel. Op de deur staat: neem wat je wilt en betaal wat je wil. Een donativo noemen ze dat. Er zijn nog mensen op deze wereld die een ongelooflijk vertrouwen hebben in de medemens.

Voor de stappentellers onder ons: volgens mijn TomTom horloge vandaag 47000 stappen gedaan. Dat moet zo'n beetje een persoonlijk record zijn. We slapen vannacht in de 'Auberge St.-Jacques'. Of wat had je gedacht?

19/07/2017 - Klara schrijft:

33 km - 48.700 stappen - plat?!? - Als da plat is, ben ik prinses Klara!

First last night: la grande bouffe 🍷🍽🧀. Dempig goed geboefd. Dessert of fromage? Euh Neu les deux SVP....We mijmeren over nonkel Rik. Over de vakanties samen met hem, ne echte bonvivant, ne genieter in ’t kwadraat, ne contente mens, altijd klaar voor een streek... maar veel te vroeg gegaan en veel te hard gemist... hadden we maar...we drinken op hem...

7u wekker. 7u30 Frans ontbijtje. 8u vertrek na aankoop nieuwe lader iPhone want die van mij kaduk... Nog ff boulangerie gepasseerd om wat suikers voor onderweg in te doen want het wordt ongeveer 8 u stappen. Het boekje zegt plat, maar hierin worden we opnieuw verrast.... klimmen, dalen en opnieuw klimmen...

Het is ander weer. Er hangt onweer en regen in de lucht. De zon is gesluierd. We zetten er wel een goede tred in (als het lukt met de heuvels). Af en toe worden we verrast door wat 'zibberregen', maar die is welkom en koelt af. Net zoals de wind.

Tussen km 11 en 15 krijg ik een mentaal klopke. Ik mis mijn 2 ventjes (=vriend en hondje...). De benen willen nog wel mee maar mijne moral hangt in mijn voeten. Papa ziet het. We rusten en ik eet mijn suikerbom op. Plan is door te wandelen tot km 20 en dan te lunchen. We doen dat. Zoals het boekje zegt, wandelen we tussen de loslopende koeien.... Not my kind of thing😨😨😨! Ik spreek tegel de koeien dat ze moeten blijven staan. Alsof die zouden verstaan wat ik zeg of gaan luisteren 🙄. Enfin blij dat ik ze gepasseerd ben.

De lunch brengt ons om 13u bij een Auberge in Chanaleilles waar we het Nieuw-Zeelandse koppel opnieuw tegenkomen. Hij is van origine Nederlander maar is getrouwd met Nieuw-Zeelandse en ze wonen er al 35 jaar. Ik versta werkelijk niet waarom zij hier komen wandelen... daar is de natuur subliem en het staat al jaren op mijn to-do list. De dame vertelt ons dat ze hier komt wandelen voor de cultuur en het erfgoed.... Alles daar is max 150 jaar oud en hier gaat alles terug tot 11-12e eeuw... Ik kan haar geen ongelijk geven.

Een sandwich en ne cola zero verder, hijsen we de 11 kg terug op de rug. De volgende 13 km kondigen zich aan. De rugzak wordt met de moment zwaarder maar ik heb ondertussen mijne 2e (of was ‘t 3e) adem gevonden en vol goede moed verder.

Papa mijmert al over zijn eerste koude pint... ik denk aan de rode wijn en vooral aan mijn teenslippers. Vlak na onze lunch begint het toch echt te regenen: dus regenbash over rugzak, onze regenfrak aan en verder... gelukkig een klein buitje.

We wandelen de laatste 10 km. Op 29 km toch even rust. Aan een gîte mogelijkheid tot het nemen van drank tegen een ‘donation’. Papa en ik drinken een Panaché of twee (licht biertje < 1 %) en zetten de laatste 4 km in...

Dit zijn altijd de ergerlijkste : je ziet de stad maar het duurt nog even vooraleer je aan je slaapplaats bent. En voilà: Auberge Saint Jacques (whats in a name🙃?) Schoenen uit vooraleer je binnen gaat. We worden door gastvrouw naar onze kamer geleid. Op 1e verdiep neemt ze trap naar 2e...en ik denk shit hé... waarom moeten we nu nog verdiep hoger zitten 🙄

Wat ne camino al niet kan doen met ne mens: KAPUT, OP, DOOD 🤐🤐... Waar is die rode wijnnnnnn? 🍷🍷🍷🍷🍷