Zondag 12 juni 2016 – 23,5 km

Gisteren in de late namiddag zien we Brendan terug. Hij is toch nog vertrokken! Maar zijn schoenzool is intussen gebarsten. Hij moet op zoek naar nieuwe wandelschoenen. 

Om 19 uur speelde er een gitarist in de kerk Spaanse melodieën. Een moment van bezinning.

Als we later op de avond op een terras op onze paella zitten te wachten, komt Veronica binnenstappen en vraagt of we het al weten van de diefstal. Nee dus. Eergisteren ochtend stelde een pelgrim in de albergue, waar zij verbleef, vast dat zijn geld uit zijn portefeuille verdwenen was. Meer dan 200 €. Raul, een vriendelijke jongen, met wie ik enkele dagen geleden even heb samen gewandeld, mist zijn tablet. Terwijl de meerderheid van de pelgrims de herberg verlaat en op stap gaat, wordt de politie erbij gehaald. Die vraagt naar recent genomen foto's door verschillende pelgrims. Binnen enkele minuten wordt er iemand uitgehaald. Het is Raul. Hij is bij de politie gekend als een professionele dief. Hij loopt elk jaar de Camino, wint het vertrouwen van een pelgrim en besteelt hem dan. Gister ochtend hebben ze hem in een albergue opgepakt! Er zijn dus toch slechteriken op de Camino!

We kijken naar de match Engeland-Rusland. In de bar schenken ze Blonde Leffe. 2,5 € inclusief een lekkere tapas. Voor Brendan en Jonathan was de wedstrijd just op tijd gedaan!

Vandaag was een zware wandeldag. Vooral mentaal. 23 km doorheen een monotone vlakke zee van graanvelden. Af en toe onderbroken door enkele hagen of bosjes.

Het is nochtans uitstekend wandelweer. Een gesluierde zon, 23 graden, een koele bries.

Jonathan zingt weer. Ik weet niet wat het is maar het lijkt precies op èèn of ander Indiaans klaaglied. Hij woont in Ottawa in Canada!

Onderweg ontmoet ik Hans, een Noord-Nederlander. Er lopen niet zoveel Nederlanders de Camino. Holland is een gereformeerd land. Maar Hans is een echte. Helemaal in het oranje. Wanneer hij hoort dat ik Vlaming ben, begroet hij me op die typisch Hollandse nederige ingetogenheid... Ik kan het niet laten. Ik vraag hem wanneer Oranje zijn eerste wedstrijd speelt in het Europees Voetbalkampioenschap. Hij glimlacht zuur...

Op onze tweede rustplaats zeggen we geen woord tegen elkaar. We hebben het alle drie moeilijk. Zelfs Eddie zit letterlijk met de handen in het haar, het hoofd naar beneden gebogen.

Nog 7 km te gaan. Bij de eerste albergue in Ledigos gaan we binnen. Ze hebben een kamer met drie bedden. Geen stapelbedden maar ook geen handdoeken en slechts 1 douche annex wc in de gang voor 40 mensen. Maar we zijn content met wat we krijgen.

Beneden in de bar speelt een TV. We vragen of we de match Turkije-Kroatië mogen zien. De barman valt uit de lucht. Europees Kampioenschap! Weet niet wat dat is. En nog erger, vindt de zender niet waar de match wordt uitgezonden!

Ledigos is een verlaten gat. Enkele lemen huizen - specifiek voor deze streek- en twee albergues. Dat is het. We gaan deze avond vroeg slapen, denk ik. En eigenlijk is dat goed. Want ik voel dat mijn lichaam rust nodig heeft.

We eten in de albergue. 9€ voor een noedelsoep, een bord met twee dikke koteletten met frietjes en verse salade, een ijsje als dessert, inclusief een fles wijn en een fles water! Het leven is hier spotgoedkoop!