Dinsdag 16/07/2019 - Jos schrijft: 

Nog iets over gisteravond.

Er valt niks te beleven in het dorp. Dus voer je een gezellige babbel met de kamergenoten. Zo is er de man uit Normandië. Hij wandelt de Chemin St-Jacques uit dankbaarheid omdat hij genezen is van een zware ziekte. Hij wil wel eens weten waarom de anderen op deze weg stappen. Als ik zeg dat ik – zoals vele generatiegenoten – twijfels heb, probeert hij van mij direct een betere katholiek te maken…!

De jonge twintiger uit Marseille (hij heeft al 800 km in de benen) zit onder de kastanjelaar bij het kerkje in een wandelstok te kerven, die hem de komende 6 weken naar Compostela zal brengen. Zijn vader, die les geeft in een Franse school in Marokko, vergezelt hem nu enkele dagen. De overige 1800 km doet hij op zijn eentje. De jonge man straalt geluk uit. 'Elke dag voel ik me beter, rustiger,' zegt hij.

En dan is er Penny, de Canadese gepensioneerde lerares en schrijfster. Ze heeft een contract met een uitgever om een boek te schrijven over het hedendaagse Europese pelgrimeren. Ook zij zit bij het kerkje aan haar boek te werken en wacht op een telefoontje van thuis. Ze is een beetje jaloers op ons omdat geen van haar 3 kinderen mee wil komen.

Vannacht heb ik op de eerste rij gezeten van een symfonisch snurkenfestival! Het geluid kwam in alle toonaarden, ritmes en intervals vanuit alle hoeken van de kamer en boorde door de slaapzak die ik over mijn hoofd had getrokken en door de oordopjes in mijn oren!

Om 5u gaan de eerste wekkers af en kort daarna gaan de plastic zakjes voor in de rugzak ritselen. Pelgrims zijn vroege vogels. Onmogelijk om nog slaap te vatten.

Dus rond de klok van 6 zelf uit bed (ook Klara was intussen wakker), rugzak gemaakt en omstreeks 7u zonder ontbijt op pad.

Benen en voeten voelen goed. Schouders en rug zitten goed. Dit wordt een makkie, denk ik.

We stappen op een smalle veldweg langs oeverloze maïsvelden met zicht op de Pyreneeën. Heerlijk wandelen, zo vroeg in de ochtend.

Na 1 ½ uur bereiken we Buzy. Een gezellig marktpleintje met een epicerie, waar we inkopen doen voor de lunch. ‘Parce que après Buzy, il n' y a plus rien’, zegt de verkoopster. Alsof we zowat op het einde van de wereld zijn aanbeland.

Aan de overkant van het pleintje een uitnodigend caféterras waar we ontbijten. De patron vraagt me of hij enkele dagen met Klara op stap mag en of ik intussen op zijn café wil letten…!

Na Buzy inderdaad gedurende 16 km geen huis of mens meer. Maar een fantastisch mooie natuur in een oase van stilte. Met altijd zicht op de nabije bergen. We worden er zelf stil van.

We hebben vandaag 3 ‘cols’ gedaan, 2 van derde en eentje van 2^de categorie, om het met een Tour de France beeld te zeggen. Vooral de laatste naar St-Colomé was erg zwaar. Het is duidelijk dat onze benen dit ritme nog niet gewoon zijn.

Omstreeks 13u30 bereiken we Arudy, waar we een kamer in een hotelletje hebben gereserveerd. Zonder snurkers !

Dinsdag 16/07/2019 - Klara schrijft: 

Du vin, du pain et du fromage vulde gisterenavond goed. Nog een wandeling naar de kerk en de rivier. Omstreeks 21 u het bed in aangezien ook de anderen vroeg hun bed inschuifelden. Om 5 u wakker toen de eerste trekkers in hun rugzak rommelden. Het was een zware snurknacht. Ik heb met muziek in de oren geslapen want het was tegen mekaar op. Papa zegt: ‘ik zat op de eerste rij van het symfonisch snurkorkest’. Ik zeg maar niet dat hij ook een kleine viool bespeelde 😬😂.

Geen ontbijt want epicerie nog gesloten. Het is even zoeken om uit Asson op de juiste chemin te raken. Het worden 22 km met 3 beklimmingen die zich tussen 11 en 22 km zullen aanbieden.

Op ongeveer 6 km in Buzy een café met ne croissant en we nemen baguette jambon mee voor onderweg aangezien we niets meer van restauratie gaan tegenkomen. De uitbater van het café is beetje een gek. We dachten eerst dat hij de tuinman was, aangezien zijn grasmachine in het midden van het terras stond... Het Frans van hier is erg moeilijk te verstaan maar volgens ‘de gek’ zijn wij het die  een accent hebben...

Het is opnieuw een fijne zonnige dag rond de 25 graden. De beklimmingen zijn kuitenbijters en pittig. Ik rust af en toe uit in de schaduw. We moeten er nog “ in komen”. Papa zegt: ik voel overal het zweet aflopen. Ik zeg: ja ik geloof zelfs dat mijn tanden zweten. We lunchen op de grond in de schaduw rond 12 u en rusten even uit. Pipi in ’t bos, een tracteur die de rust onderbreekt en de laatste helling op.

Na 22 km komen we in mooi dorpje Arudy terecht. We slapen in een pittoresk Frans hotelletje en hebben dus een eigen badkamer met handdoeken! Wat een luxe. Vandaag geen symfonisch snurkorkest meer voor papa. Voor mij alleen maar een kleine viool 😂.