Vrijdag 19/07/2019 - Jos schrijft:

Estamos en España! We zijn er geraakt. Maar het heeft energie gekost! Heel veel energie.

Na een lekker ontbijt en gezellige babbel met onze gastvrouw gaan we om 8u00 op stap. Het is een prachtige wandelochtend. Via een smal verhard pad, dat zich door de vallei van de Gave d'Aspe slingert, passeren we de nog slapende dorpjes Accous en Eygun. Een vroege zon staat aan een staalblauwe hemel. Om ons heen niks dan hoge groene heuvels.

Dan stuurt onze roadbook ons naar de N134. Een beproeving. De vrachtwagens razen ons rakelings voorbij. Een fietser stopt om ons te waarschuwen voor het gevaar.

Na ca 15 km stappen we een bord ‘Borce – Village Mediéval' voorbij met daarboven een groot toeristisch bord met de figuren van een arend, een berghert en een beer. Achter mij plots een verbaasde stem: ‘ wa, zitten hier beren?’ Ik: naar het schijnt, ja. En zijn da grote beren? Ik: geen idee. En wa gaan wij doen als wij zo ne beer tegen komen? Ik: misschien wegjagen met mijn plastieken wandelstokje…? Achter mij: ‘Ja, zeg…!’

Bij een waterput ‘eau potable’ is een man erboven zijn balustrade aan ’t verven. We geraken aan de praat. ‘Van waar zijn jullie. Ah uit België. Onze dochter heeft 4 jaar in Charleroi gestudeerd voor kine. België is een mooi land’. Ongelooflijk hoe gemakkelijk je op de weg aan de praat geraakt met de mensen.

Een beetje verderop een eenvoudige bistro. We kopen een brood, wat boter en hesp. De man geeft ons een snijplank zodat we op zijn toog ons 2 sandwiches kunnen maken als lunch. We drinken nog wat en gaan verder. Hij komt ons nog achterna gelopen met mijn wandelstok.

Opnieuw voor verschillende KMS die gevaarlijke weg op. Tot in Urdos, waar we snel iets drinken op een terras. Dan hebben we al ca 20 km gelopen.

En nu begint het. De klim naar de top. Ons boekje zegt ca 13 km. De eerste KMS verschrikkelijk steil. Soms op handen en voeten. En weer langs zo’n gevaarlijke richel met naast ons de diepte. Ik denk bij mezelf: dit houd ik geen 13 km vol. Ik hoor Klara hetzelfde denken.

Nog 6 km te gaan. Het wordt doenbaar. Permanent stijgend maar aan percentages waar de benen niet tegen protesteren. Nog 3 km volgens ons boekje. Ons water geraakt op. We moeten rantsoeneren. Nog om de km een rustpauze en drinken. Klara heeft het moeilijk. Zij niet alleen.

Het zicht om ons heen is wel fantastisch mooi. Op sommige cols ligt er nog sneeuw.

Eindelijk, op km 33, de top volgens ons boekje, komen we op een weg terecht. We zijn er, roep ik enthousiast! En dan de ontgoocheling: nog 2,7 km te gaan. Beter: klimmen. Van waar komen plots die extra km?

Water is op. Droge mond. Terwijl we tientallen bronnetjes passeren, die letterlijk ontspringen onder onze voeten op ons pad…

We zijn er geraakt. Om 19u30. Bijna 12u gestapt en geklommen vandaag.

We slapen in een Spaanse albergue bij een ski-station.

Een lekker avondmaal en dan de benen rust geven en wat bloggen.

Vrijdag 19/07/2019 - Klara schrijft:

Over de Pyreneeën langs de Col du Somport: 36 zware KM van Bedous naar de Top....

Papa ontwaakt superfris en zegt dat hij voor de eerste keer in 5 dagen als een blok in slaap is gevallen ... Ik daarentegen heb moeite gehad om mijn onrustige benen rustig te krijgen... Misschien een voorgevoel. Volgens “het boekske” 30 km waarvan de laatste 7 extreem steil zijn van 600 meter naar 1600 meter stijgen naar een ski oord...

9 u stappen. We starten om 8 u na ontbijt. Ik heb er goesting in... meestal zo. Papa ook. Wij zijn geen bromapen ‘s morgens. Integendeel 😂!

We moeten wel wat toeren doen om er te geraken. Zo had men het pad gebarricadeerd met draad onder stroom zodat we zonder rugzak eronder moesten kledderen... vervolgens komen we in een kudde berggeiten terecht die papa discreet heeft weggejaagd... Het was me wel een wandeling met hindernissen.

Volgens vader begint het pas te stijgen in Borce na km 16 met steilste vanaf km 23 van de 30... De waarheid is dat het een kl*te boekske is en dat we 36 Km gewandeld hebben waarvan de laatste 20 stijgend waren.... we hebben bijna 12 u gewandeld en zijn na elke km even moeten gaan zitten. Onze pijp was letterlijk uit. Enkel de uitzichten hebben ons erdoor getrokken... A ja, en ook nog het verlangen van papa in een pint bier en voor mij ne crème glace... Enfin we made it.

De laatste KMS waren echt op wilskracht, niet meer niet minder... De eerste auberge die we tegenkwamen gevraagd naar slaapplaats. Het was ondertussen 19.20 u. Spel is niet fel proper en de kamer stinkt, but whatever... we kunnen plat liggen en er is eten. Basic food. Ik spot baileys in hun kast en ik krijg een “kom” Baileys. Voila seh, hiervoor doen we het!! We zien graag af maar profiteren eens te meer... Morgen 30 km naar beneden. Tis ne keer iets anders 😬🤣