16/08/2018 - Jos schrijft:

Om 5u00 uit bed, om 6u30 een NMBS-trein (eentje die rijdt!) naar de luchthaven van Charleroi en om 11u30 een Ryanair vlucht (eentje die vliegt) naar Toulouse. Om 14u30 een bus naar de Gare Matabiau en om 16u30 een trein naar Cahors. Reizen kan vermoeiend zijn!

Tijd zat dus om mij, zoals steeds voor een vertrek, constant te zitten afvragen waarom ik dit doe. Op 66 jarige leeftijd met een rugzak liggen zeulen in Zuid-Frankrijk! Is het het avontuur, wandelen naar het onbekende, niet wetend wat je overdag zal tegen komen of waar je vanavond zal slapen? Is het de schoonheid van de natuur die rust brengt in je geest en je bevrijdt van de dagelijkse beslommeringen? Zijn het de vele ontmoetingen op de weg met mensen uit zoveel verschillende landen die allemaal de zelfde richting uitgaan? Of is het toch ook een beetje zoeken naar wat ik in mijn levensloop beetje bij beetje heb verloren? Mag/Kan je nog gelovig zijn in deze wereld?

Wellicht is het een beetje van dit alles dat me op weg zet.

Omstreeks 18u worden we bij het station van Cahors opgewacht door PROBUS vriend Robert en zijn vrouw(tje) Mariëtte. Het is daar bij hen thuis een zeer gezellige late avond geworden. Supertoffe mensen!

Om 23u30 in bed met iets te veel alcohol in het bloed. Morgen begint het zware werk.

16/08/2018 - Klara schrijft:

PROLOOG: Belangrijker dan wie je volgt, is diegene die naast je wandelt....

Wat 2 jaar begon als een belangrijk bezinningsmoment, is een gewilde, ernaar rijkelijk uitkijkend, jaarlijkse tocht geworden. Het is een onderweg zijn met de voorafgaande angst of het lichaam wel zou kunnen volgen, met de jaarlijkse wintertwijfel van papa die tijdens het kerstdiner aan tafel vraagt of we wel zouden gaan, ik in mijn verontwaardigd enthousiasme ‘uiteraard’ zeg, de planning van de aanvang van de 14daagse voettocht als de eieren vallen, wanneer de zon heftiger begint te stralen: het bepalen van de route, wanneer de studiestress van de studenten een aanvangt neemt: het regelen van de vlieg- en treintickets...

En vooraleer we het weten zijn we onderweg. Papa is de planner en ik ben hem veel verschuldigd... ik ben diegene die volgt want buiten mijn professioneel leven ben ik impulsief, veranderlijk in wat ik wil (buiten mijn eten); mijn vriend Marc krijgt vaak stress omdat ik pas vlak voor mijn vertrek mijn valies pak... en nog zoveel meer.

Maar ‘t is altijd wel plezant 😉met mij...