Dinsdag 14 juni 2016 – 26,5 km

Gisteren namiddag enkele oude vrienden terug gezien in een bar. Ben blijven plakken. Dus vandaag het dagrapportje van gisteren.

Niet te geloven. Eergisteren avond in Bercianos een reuzegroot TV-scherm in de bar van onze hostal. 187 kanalen maar geen enkele waarop de voetbal wordt uitgezonden! Nu, ik heb blijkbaar niets gemist, de Belgen hebben verloren. 

Kort voor vertrek krijg ik een SMSje van (de Italianen!) Aldo en Fausto uit Bergamo: 'Sorry Jos!'. 

Gister ochtend al om kwart over zeven op pad. Na 2 uur stappen nemen we een ontbijt. Zit daar in een hoek van de bar een jonge vrouw in de telefoon te schelden dat het niet mooi is. Als we gelijk vertrekken stelt ze zich voor: ‘Hi, I am Cash, 34, from Alaska’. Uit Alaska! Ze heeft in de bar net telefonisch gebroken met haar vriend. Ze zouden zich na de zomer verloven. De Camino zou een relatietest worden. Zij wandelen, hij thuis. Blijkbaar is de test faliekant afgelopen. 'I am ready to settle as a wife and a mother', zegt ze. 'I am going to look for me for a more mature man'. Eddie en ik bekijken mekaar even scheef...

Een half uurtje later halen we twee jonge vriendinnen in. Uit Puerto Rico. Dat ligt ergens in Centraal Amerika.

Later op de dag zien we Barbara terug, een knappe Braziliaanse met twee reuze wandelstokken. 4 meter hoge polstokken! Ze wandelt met een meisje uit Suriname. Ik weet niet meer waar dat ligt. Eddie heeft zelfs nooit van Suriname gehoord. Even later zegt hij: 'Suriname, I thougt that was her name. I was going to say: hi Suriname, may I call you Suri?' Eddie kan soms grappig uit de hoek komen.

Het is een wat grijze wandeldag geworden. Koud zelfs met een gure wind op kop. Maar we houden het droog tot in Mansilla. 's Avonds gaat het hard regenen. Maar dan zitten we al veilig binnen in een bar. Met de Duitser Stephan en de Zuid-Afrikaanse Lindey. Later komen ook Norberto en zijn dochter Ann uit Florida bij ons zitten. Norberto is als 10jarige jongen met zijn moeder en zuster in de jaren zestig uit Cuba gevlucht. Hij is geneesheer. Heeft de Camino al 4 keer gelopen. Telkens met één van zijn kinderen. Nu is de 22jarige Ann bij hem. Eerst wilde ze niet meegaan, vond de eerste dagen wandelen en slapen in albergues afschuwelijk, maar nu is ze dolgelukkig dat ze is meegekomen. De Camino is een belangrijke levensles voor jonge mensen, zegt Norberto. Het afzien, het volharden, het eenvoudige leven... 

Maar het kan nóg beter. Een dame uit Californië schuift aan tafel. Zij begeleidt haar vader. Die is 80 jaar oud (TACHTIG!) en heeft de Camino sinds zijn 68ste elk jaar gelopen. 12 keer dus. Hij heeft vorig jaar een lichte hartaanval gehad en daarom durfde ze hem niet meer alleen te laten gaan.

Na de bar gaan we in een aanbevolen restaurantje een 'menu del peregrino' eten. Heerlijk.

Mansilla de Las Mulas is een mooi omwald middeleeuws dorp. Heel kleurrijk ook. Spijtig dat je als peregrino zo weinig tijd hebt om het stadje wat beter te leren kennen .