Woensdag 22 juni 2016 – 20,6 km

Klara is deze morgen heel vroeg opgestaan om naar de zonsopgang op deze berg te kijken. Ze heeft er een leuk filmpje aan overgehouden.

Om half acht gaan we - na het eten van een banaan - op stap.

Ik denk zo, na gisteren hebben we het wel gehad. Niet dus! Onmiddellijk steil omhoog door een bos, dan weer steil naar beneden. Na een uur klimmen en dalen nemen we een ontbijt in een onooglijk gehuchtje. Daar zitten ook de Nieuw-Zeelandse Annie en de altijd vrolijke Australische Barbara (met de gebroken neus).

Dan weer steil omhoog en weer steil omlaag.  We moeten achtereenvolgens op en over de 'Alto de San Roque' (waar een reuzegroot beeld van een pelgrim, optornend tegen de wind, staat), omhoog naar Hospital en tenslotte op en over de 'Alto do Poio' (op 1335 m hoogte), waar we iets drinken. Dat 'iets' is voor mij een dikke pint, een 'jara de caña'.

Dan kunnen we eindelijk aan de lange afdaling naar Triacastela beginnen. Klara en ik geraken in een gesprek. Opeens hoor ik een tractor een honderdtal meter beneden ons in het veld  verwoed toeteren. Op die tractor een boer die druk aan het gesticuleren is. Hij probeert ons duidelijk te maken dat we verkeerd zijn. En effectief, we hebben 500 meter terug een afslag gemist. Ik durf er niet aan denken mocht die boer ons niet verwittigd hebben. Helemaal die berg af in de verkeerde richting en vooral, nadien terug naar boven...

We dalen vlot en gemakkelijk op een brede grindweg. Het is weer enkele uren genieten van  prachtige vergezichten. Gewoon schilderachtig. Diepe valleien tussen hoge groene heuvels. Tussen de hoogste bergtoppen hangen nog wolken.

Na 14 km in Viduedo, eten we een rijkelijke 'ensalada mixta'. 4,5€! Thuis kost die minstens 12€! 

Nog 6 km dalen. We passeren enkele landbouwgehuchten. Onbeschrijflijk hoe oud die gebouwen zijn. Dan een schaduwrijke holle weg. We passeren een kastanjelaar die 800 jaar oud is, één van de oudste bomen in Galicia. Omtrek stam is 8 meter, doormeter 2,7 m! Tenminste, dat zegt het bordje dat ernaast staat.

Triacastela is een enclave volledig omgeven door hoge heuvels. Bij het binnenkomen van het dorp ligt links de gemeentelijke albergue, rechts het pension Garcià. Hier boeken we een kamer. De albergue beschikt over een wasmachine en droogkast, waarvan we gretig gebruik maken. Terwijl de machines hun werk doen, genieten we van een welverdiende 'vino tinto'. 1€ voor een goed gevuld glas! Daar zit ook Barbara. Ze mankt. Ik vraag wat er scheelt. Niks zegt ze, de 'camino dans'! Maar ze heeft in de loop van de dag tendinitis gekregen in beide benen. Haar stapgenoot zegt: ‘ze heeft pijn. Maar Barbara geeft niet op. Nooit!'

Nadien verkennen we het dorpje. Er staat een romaans Santiago-kerkje. Dreigende onweerswolken doen ons beslissen om terug te keren. Net op tijd. Terwijl ik dit schrijf gutst het water uit de hemel, vergezeld van lichtflitsen en donder geroffel.

Hopelijk is dit morgen vroeg voorbij getrokken!