24/07/2017 – Jos schrijft:

Vannacht in een bijhuis van een gîte geslapen. De kamer was OK maar er was wat mis met de douche. Na mijn douche stond het water tot aan mijn bed. Nadat Klara gedoucht had, stond mijn bed in het water. Toen ik onze hospitalière daarop attent maakte, zei ze dat ze dit gedeelte huurde van de gemeente en dat reparaties wat konden aanslepen. Waar heb ik dat nog gehoord?

Het heeft deze nacht uren geregend. Ook deze morgen nog. Dus poncho aan. Een aantal keren een fikse bui over ons heen gekregen.

Vandaag opnieuw 27 zware kilometers gelopen. 520 hoogtemeters klimmen! Al direct het dal uit, de berg op. Dat uit het dal klimmen is als trappen lopen. Je voet telkens 20 cm hoger zetten. Alleen is er hier geen trap. Alleen basaltrotsen, losse stenen en modder. Bij momenten is het op handen en voeten naar boven kruipen!

We passeren een Romaans kerkje. Hoog in de toren is een kapel ingericht (!) met primitieve Karolingse (8ste eeuw!) sculpturen uitgehouwen in de basalt steen. 1300 jaar oud. Ongelooflijk!

Dan weer op een smal bospad. Langs hoge varens. Plots zien we ze. Kleine rupsen die op schouderhoogte aan een bijna onzichtbare draad hangen. Na enige tijd kunnen we ze uit ons haar of nek halen (bij Klara!) of van onze kleren knikkeren.

En als we eens op een asfaltweg lopen, is de wegmarkering heel duidelijk.

Tegen de middag bereiken we Estaing, weer zo'n prachtig dorp langs de oever van de Lot - we zijn intussen weer naar het dal afgedaald! - waar je terug de Middeleeuwen wordt in gekatapulteerd. Gewoon prachtig. We eten er een lekkere forel uit de rivier.

Na de middag nog 14 km. Waarvan 9 klimmen! Een beetje van het goede teveel, zelfs voor onze intussen getrainde beenspieren!

Compleet uitgeblust arriveren we in Golinhac. Een gîte in een vakantiecentrum, annex camping. We eten iets in het cafetaria en schrijven onze blog.

24/07/2017 - Klara schrijft:

27,5 km naar Golinac en dit op en af.... (volgens ons boekske licht stijgend en dalend) maar ik geloof er geen sjikh van...

Ik bereid me ‘s morgens voor op het ergste en zet extra confituur op mijne pain Français en doe extra lait in mijne café au lait. 😰

We vertrekken met regenjas aan en steken onze sexy poncho niet ver, want ze geven véél regen 😖 Tis wat Tis, schrijf ik naar mijn ventje...Niets of niemand heeft mij ooit tegengehouden in wat ik wil, dus ook geen regen. Het valt in de voormiddag nog wel mee... maar door de regen weinig foto's kunnen trekken. Wel vlug filmke na 30 ritsen te openen... papa lacht.

We komen een omgevallen boom tegen en ik doe Jérômeke na... Ge kunt beter lachen om uw miserie 😜 We komen na 13 km in mooi Middeleeuws stadje Estaing toe. Ik heb wel geen honger maar ik weet dat er nog minstens 14 zware stijgende km komen. We drinken ons moed in samen met ne ‘truite fraîche’ uit de Lot...

Papa en ik trekken toch wel fel op mekaar: beiden geen zittend gat, houden van een uitdaging maar ook van het Bourgondisch leven... Ik denk vaak: moesten ze mij nu komen halen, dan heb ik van nikske spijt ... gedaan, gedronken en gegeten wat ik wou 😝😬.

Na de lunch is het 5 km "plat" met een klein buitje onderweg... Et voilà, ca commence... Omhoog minstens 6 km... Op kilometer 24 gaat mijn geluid en licht in verstand uit... puur op karakter en begin te tellen van 1 tot 10 en terug, minstens 100 keer.... Ik wil gewoon in da dorp geraken... De laatste km komen we nog ne ezel tegen die even hard schrikt als wij... Ik kan nog net zijne zang naar papa opnemen... Ik lach mij een kriek en ondertussen denk ik: waar blijft da kl*te dorp. We geraken er.

Een gîte Belle Vue. 2 stapelbedden op 1 kamer en een te delen douche/wc. Whatever.... Ik ben dood. We eten. Punt. Niet uit honger maar uit nood... Teveel voor mij. Mijne moteur draait overtoeren...

Morgen slechts 21 km.... We zijn half weg. Het is raar...elke avond ben ik supercontent er geraakt te zijn maar ook elke avond wil ik terug vertrekken... het is een verslaving geworden : afzien...