Dag 3 - Van Estella naar Los Arcos - 22 km

Donderdag 19 augustus 2021 - Jos schrijft:

Vanmorgen om 7u fris en monter uit bed. Na de verfrissende douche in de nabije koffieshop een café con leche gedronken met een croissant en dan op weg.

Bij het verlaten van het stadje passeren we een voedingswinkeltje waar we ons twee bocadillos (broodjes) met ham, kaas en tomaten laten prepareren, want ons boekje zegt over de etappe van vandaag: ’20 eenzame kilometers’!

Na ½ uur matig klimmen passeren we het Monasterio de Irache, één van de oudste kloostergebouwen langs de Camino. Eerste geschriften dateren van het jaar 958. De kloosterlingen hebben eeuwen lang ter plaatse wijn verbouwd en dat wordt in ere gehouden door de nabije bodega. Bij het klooster tegen de muur 2 kranen. Uit de één komt water, uit de andere (redelijk zure) rode wijn! Elke passerende pelgrim steekt er zijn mond even onder. Wij dus ook!

Na Irache lopen we een tijdje door de wijngaarden tot in Azqueta, waar we facetimen met het thuisfront. Want vrouwtje Maryse is jarig en dat moet even gevierd en bezongen worden.

Na Azqueta is het opnieuw klimmen naar het hoog gelegen Villamayor de Monjardin bij de ruïnes van een burcht, maar nu lopen we door een aangenaam verkoelend bos op de heuvelkam, zodat we op de open plaatsen telkens weer een prachtig zicht hebben op de vallei en de bergen erachter. Een heerlijke ochtendwandeling. Hier doe ik het (ondermeer) voor!

Na Villamayor beginnen we te beseffen wat ons boekje wilde zeggen. We lopen nu vele uren op een brede grindweg die zich zacht glooiend slingert tussen onmetelijke gele en bruine gemaaide korenvelden. Het uitzicht rondom ons is bijwijlen weergaloos, maar de zon is intussen wat harder gaan branden en de schaduwrijke plaatsen zijn zeldzaam. We worden moe.

Omstreeks 15u30 na 22 km stappen, bereiken we Los Arcos. Dit historische stadje is ontstaan en gegroeid dankzij de Middeleeuwse (en moderne) pelgrimage. Het is als het ware neer geplant in een oceaan van graanvelden. Kilometers in de omtrek is er niks!

We slapen hier in een albergue, een eenvoudige pelgrimsherberg. In meerdere slaapzalen staan telkens 3 stapelbedden waarvan Klara en ik er één innemen. We delen de kamer met nog 4 andere stappers, waarvan er één bij aankomst al luidruchtig ligt te snurken.

Er is één restaurantje in het dorp op de Plaza Mayor voor de majestueuze kerk. Om halfacht stipt wordt er een ‘Menu de peregrino’ geserveerd. Het is dat of op je kin kloppen. Wij kiezen voor het eerste.

We gaan niet te laat naar bed want morgen staat een zware etappe van 29 km op het menu. En het wordt 34°C warm.

Donderdag 19 augustus 2021  - Klara schrijft:

22 eenzame kms naar Los Arcos.

Gisterenavond veel te veel vino rosado… in afwachting van eten. Het is super plezant om tegen 22 u te eten maar niet als ge minstens evenveel km tijdens de dag hebt gewandeld en uw lichaam geen alcohol maar food nodig heeft. We vinden uiteindelijk resto tegen 20.45u. Ik kan zelfs gene digestif op

We slapen beter als de nacht ervoor. We lezen nog in het boekske: morgen 22 eenzame kilometers maar denken bwaaah, het zal wel meevallen.

‘s Morgens vinden we snel een bar voor ne koffie en ne croissant. De eerste suikers voor de eerste kilometers. Het is wat zoeken naar de pijlen (die er niet zijn). Het kuddegevoel overmant zich en we volgen enkele peregrinos. Papa zegt: “we zijn ni just”. Ik denk: we volgen nog effe en we komen ‘mercato’ (=winkeltje) tegen, waar we nog 2 broodjes en 2 nectarines kopen voor de eenzame kilometers.

Plotseling pijl naar klooster van Irache. Papa zegt daar staat een wijnfontein. Ik zeg niets en denk “Ja, ja als mijn moeder koningin was, dan was ik prinses Klara…” We slaan af richting klooster en passeren een edelsmid die zich gericht heeft op medaillons voor de pelgrims zoals kruisjes, schelpjes,… We kopen er enkelen. Aldaar ontmoeten we een Spanjaard met zijne vélo. Superenthousiast. Hij vraagt van waar we komen, waar we naartoe gaan. Hij rijdt al 25 jaar dezelfde route naar Compostela en begint over de Pyreneeën! De komende uren komen we hem druk sprekend tegen andere pélérins.

En dan plotseling uit het niets DE wijnfontein. Ik heb het moeten zien en proeven om het te geloven. Effectief wijn dat uit een kraantje komt!!! Niet echt Corona proof… om maar te zwijgen van de zuurtegraad van de wijn… maar tis waar. Wijn uit een fontein. De vraag is of er hier eerst een klooster was en dan de wijnfontein of omgekeerd?!?! Ik zou hier wel een non geweest zijn. Één met een probleem maar wel een non.

We lopen verder. We komen nog een dorpje tegen waar we zingen voor mama haar verjaardag . Niet evident, papa elk jaar moeten missen op haar verjaardag… maar we maken dat ooit goed!!.

En dan worden het eeeeeeenzaaaame kilometers in de warmte. Er wordt niet veel gezegd enfin niets is “veel gezegd”. De weg is glooiend met prachtige vergezichten maar de weg ZIE je ook effectief lopen en hij loopt ver. We nemen elk uur enkele minuten pauze en ik ga letterlijk op de grond liggen om de voeten te ontlasten. Papa doet na enkele keren ook mee. Als we de weg hervatten, komen we moeizaam in gang. Alles stijf. We komen dezelfde mensen tegen: soms steken ze ons voorbij, soms steken we hen voorbij als ze rusten. We arriveren tegen 15.30 u in Los Arcos.

We slapen vandaag in een albergue, in een slaapzaal met 3 stapelbedden. Ik ga bovenaan liggen. Papa vraagt : “gaat dat?” Ik zal erop geraken maar morgenvroeg eraf… dat weet ik niet zo…We douchen en ik werk wat terwijl papa blogt. Ondertussen steken we een was in want we zijn bijna door de onderbroeken heen.

We gaan aperitieven tegen 16.30 u. Een kan Sangria ! Olé Er kan gegeten worden vanaf 19.30 u en ik zeg tegen papa dat ik graag nog wat wil rusten en werken. De kms kruipen wel in mijn lichaam. Papa is gewoon om zoveel te wandelen. Ik wandel wel maar geen dagen na mekaar +20 km met 11 kilo op uw rug….Papa blogt en ik rust. Om 19 u tijd voor 2e apero op terrasje aan kerk Los Arcos. Klein dorpje met 1 basic resto : ik eet spaghetti bolognaise en papa eitje met jambon en frieten. Simpel maar lekker. Het lijf wil eten. We wandelen nog wat rond en kruipen in ons stapelbed. We zitten met ne snurker zegt papa en wijst naar een man die naast ons slaapt. Op zich niet zo erg want in albergues is iedereen 's ochtends erg vroeg wakker… and so be it…en het wordt morgen bijna 30 km in 34 graden…