Donderdag 18/07/2019 - Jos schrijft: 

Gisteravond omstreeks 20u zitten we gezellig iets te eten in het restaurantje voor onze gîte als daar plots onze Canadese schrijfster komt opdagen met rugzak. Uitgeput en compleet over haar toeren. ‘I have marched for 12 hours’! ‘In circles!’, voegt ze er aan toe. Ik begin echt curieus te worden naar dat boek van haar…Ze loopt radeloos de gîte binnen en komt niet naar buiten. De hospitalières zullen dan toch nog een plaatsje gevonden hebben voor haar. Gelukkig maar.

Deze 3 supervriendelijke oude dames, die deze week van dienst zijn als vrijwilliger, vertellen nostalgisch over hun pelgrimstochten 20/25 jaar geleden. Toen waren er nog geen gepubliceerde stapgidsen en smartphones met google-maps, booking.com of Tripadvisor…,zeggen ze. Nee, maar in het hart en de geest is er niks wezenlijk veranderd, zeg ik. Wat ze graag beamen.

Vanmorgen vertrokken zonder ontbijt. We zullen onderweg wel iets eten. Volgens onze ‘roadbook ‘ is er om de 5 km een gehuchtje met een winkeltje. Maar niet, njet, nada, niente! Alles weg of gesloten. Dat wordt op de kin kloppen, 22,5 km lang. De suikersnoepjes van Klara moeten het doen.

Vanaf vandaag verlaten we ‘La voie Podiensis’ (de GR78) en gaan we pal zuidwaarts stappen, richting bergmassief, via de GR 653. En dat hebben we geweten. Via de vallei van de Gave d'Aspe dringen we de Pyreneeën binnen.

De bergen gaan ons als het ware omringen. De stilte, de kleuren, de geuren…ik krijg er niet genoeg van. Hier doe ik het voor!

Na de middag worden we een bosrichel opgestuurd die steeds hoger klimt en smaller wordt. Op bepaalde momenten slechts 50 cm breed met links van ons een ravijn van meerdere tientallen meters diep. Het pad zelf uitgerodeerd zodat we op glibberige stenen lopen. Een bangelijk lang moment!

Bedous is een klein bergstadje, één van de laatste voor de Spaanse grens.

We slapen in een wat speciale chambre d’hotes ‘La Maison Laclede'. Aan het voorportaal hangt een plaatje dat zegt dat in dit huis Pierre Laclede is geboren in 1729, die later de stad Saint-Louis in Missouri USA zou stichten. Onze vriendelijke bejaarde gastvrouw zegt dat zij een nazaat is van Pierre en dat het huis steeds in familie-eigendom is gebleven. Binnen een pracht van een woning waar wij één nacht mogen verblijven (voor 35 €)!

Morgen klimmen we naar een hoogte van 1650 m. 1200 hoogtemeters te overwinnen. Klara is er niet gerust in.

Ik denk zo, misschien moet ik het met de woorden zeggen van de befaamde Romeinse legioenen t.a.v. hun keizer: ‘Caesar, moreturi te salutamus’ - Caesar, zij die gaan sterven, groeten u!

Donderdag 18/07/2019 - Klara schrijft:

Van Oloron naar Bedous : van The Cliff naar The Muppet Show... en morgen Mission Impossible?)

De gîte van gisteren was van 4* niveau. Er was zelfs wasmachine waar we onze stinkende zweetkleding konden wassen. De vrijwilligsters allemaal zeer vriendelijke dames op pensioen die 20-30 jaar geleden de camino bewandelden. Ze hebben allen zo heldere en vriendelijke ogen...

We eten opnieuw goed: salade chevre chaud- canard-dessert. We kruipen ons bed in tegen 22 u om er om 6.30 u weer stijf uit te kruipen want ook dat is de camino!! Papa huppelt naar de badkamer en zegt: ik ben precies niet zo stijf 😂.

Bij het vertrek komen we nog een Frans gepensioneerd koppel tegen, die vertrokken zijn in de Savoie. Volgens mij zijn die hier op huwelijksreis want de meneer kust zijn vrouw veel. Bij hen loopt een Duitser mee die in Duitsland is vertrokken. Papa zegt: ‘hij ziet er moe uit’ en ik beaam.

Bij het vertrek geen boulangerie te vinden, dus vertrek met lege maag. Niet erg, volgens ons boekje is er winkeltje op 5 km en vervolgens op 11 km. Dus om 7.30 u welle weg met lege maag. In Soeix op 5 km niets... ok, dan eten we enkele Haribo snoepjes. (Pour la petite histoire: ik heb altijd wat snoepjes in rugzak moest ik onderweg suikerdip krijgen...). Papa is er blij mee. We wandelen nog es 6 km verder tot in Lurbre Saint Christau. En opnieuw niets... nu is het 11 u en hebben enkel 11 km ‘achter de kiezen’...

Bon, nog 5 haribo snoepjes en verder naar Sarrance dat op 20 km ligt van Oloron. Maar die 9 extra km wegen zwaar - niet alleen door de lege maag maar het is begod gevaarlijk😱. Tegen de berg op pad met breedte 30 cm dat op en af gaat. Ondertussen zicht op steil dal en onderaan de rivier... Papa en ik zeggen weinig en hebben alle moeite om ons evenwicht te houden... Op km 20 zien we stadje Sarrance EN parasols!!! Ok, hier gaan we eindelijk eten en rusten (en hopen dat ergste achter de rug is). Een steak haché en een pichet de vin rosé svp 😬.  Om 14.15 u willen we terug vertrekken als we DE Statler & Waldorf van de Pyreneeën tegenkomen. Vrienden die de wegmarkeringen in de huidige regio bijhouden. Ze hebben enkele vragen over onze tocht.

Een half uur later zijn we onderweg naar Bedous dat 10 km ver ligt en waarvan S&W gezegd hebben dat het best gemakkelijk is nu.... NOT!! Opnieuw op en af op smal pad met steile helling... 😱😱😱😱🙏🏻🙏🏻🙏🏻.

Op km 33 wandelen we mooi dorpje Bedous in; het eerste terras wordt ons slachtoffer. Papa blij met zijn pint - ik met mijn cola zero. Ik weet begod niet meer of ik ijl ben van alcoholtekort of van de bergstress. Onze slaapplaats is een supermooi oud huis met lieve dame. Haar (bed-over-over-…) grootvader is hier geboren en heeft de stad Saint-Louis gesticht in de 18e eeuw in de VS.

Morgen is het Mission Impossible... op naar de COL... Stijgen van 400 naar 1600 meter. Als we dat vertellen, kijken de mensen of we buitenaardse wezens zijn. Soms heb ik idd dat gevoel.... Zij die gaat sterven, groet u... waar ben ik toch weer aan begonnen🤯