30/07/2017 – Jos schrijft:

Nog iets over onze hospitaliers van gisteravond. Vriendelijke mensen. Jonge vijftigers die 5 jaar geleden -ondanks een lucratieve job- Nederland hebben verlaten voor een nieuwe toekomst in Frankrijk. Op basis van een berekend businessplan, zeggen ze. Maar het businessplan klopte m.i. niet helemaal. Ze zijn intussen verplicht om hun huis in Nederland te verkopen. Ze hebben meer geld nodig dan verwacht voor de verbouwingen. En het aantal passerende stappers blijft ook beneden peil. Hun enthousiasme lijkt wat bekoeld maar ze geven duidelijk de moed niet op. Wij wensen hun alle succes toe.

We gaan om 8u op weg voor 33,5 km. Na 15 km zou er een bar/resto zijn waar we kunnen eten. Bar is evenwel gesloten. Wie in godsnaam maakt er nu van de zondag zijn wekelijks sluitingsdag?

Klara en ik bereiden ons al mentaal voor op een dag stappen zonder eten. Tot we op km 18 een bordje zien hangen: gîte du Gascou - 500 m en een telefoon nr. Een vriendelijke mevrouw zegt me dat ze wel een salade kan klaarmaken. Ongelooflijk hoe zo'n simpele salade kan smaken. Wij danken de oudere vrouw voor zoveel gastvrijheid. Want zij hoefde dit niet te doen. Een gîte gaat in de regel open omstreeks 16u.

Nog 15 km te gaan. Klara heeft het moeilijk. Ze ziet af. Maar Klara klaagt niet. Op het gemak, zegt ze. Maar intussen verbijt ze de pijn in de hiel.

Eindelijk zien we de stad Cahors vanop een hoge heuvel. Bij de brug over de Lot staat een klein 'wachthuisje' waarin een dame pelgrims welkom heet. We krijgen een drankje aangeboden, ze zet een 'tampon' in onze carnets en belt op onze vraag naar een hotelletje kort bij het station.

Een douche, het prachtige middeleeuwse oude stadje verkennen met zijn bekende middeleeuwse brug Pont Valentré en een heerlijk diner in de Auberge de Vieux Cahors.

Zo sluiten we dit fantastisch avontuur af. Bij leven en welzijn komen we volgend jaar misschien terug om onze voetreis richting Compostela verder te zetten. Het is uiteindelijk nog maar 1160 km tot daar... (Probably) to be continued. ..

30/07/2017 - Klara schrijft:

De laatste etappe... met gemengde gevoelens.

Het was onvergetelijk: zwaar maar intens mooi zonder te vergeten te genieten. Maar het is tijd om naar huis te gaan. Fysiek voel ik het.

Onze laatste lange etappe is toch saai. Weinig tot geen vergezichten. We zijn te hard verwend geweest.

Uiteindelijk bereiken we Cahors. Minder pittoresk dan we dachten maar laat dat de eetlust niet bederven en dat gebeurt zeker niet. We eten heerlijk waaronder als voorgerecht escargots... en veel te veel wijn en pruneke en poirke ... Wat een leven.

Ik ga volgend jaar zeker terug. Misschien iets minder lang maar ik ga terug... Ik heb de Compostela fever & I like it !!