20/08/2018 - Jos schrijft:

Vanmorgen om 6u30 uit bed en om 7u45 op stap.

We besluiten wijselijk om een variante van de GR65 te nemen. Dat betekent 13 km langs het ‘Canal des Deux Mers', dat de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan verbindt. 13 zalige kms met rechts het kanaal en links de Tarne, met hoge dichte platanen over ons pad, die voor schaduw en een verkoeling zorgen. Een ‘local’ haalt ons in en vertelt uitbundig over de streek. Hij heeft vroeger veel gesport maar kan nu alleen nog maar wandelen. Bijna elke dag dezelfde route omdat hij daar pelgrims ontmoet met wie hij een woordje kan praten.

Een Franse dame vertelt ons dat de gîte in Saint-Antoine – onze dagbestemming- gesloten is. Ik bel naar een ander adres waar een Engelssprekende man ons een kamer in halfpension kan aanbieden. We zijn gerust gesteld.

Op een bepaald ogenblik stelt Klara hardop vast dat er geen enkele eend op het kanaalwater zit. Eigenaardig. We wijten het aan het wellicht vervuilde water.

Na 13 km weg van het kanaal, de velden in. Eerst nog door het dorpje Esplanais en dan de open vlakte in. De vallei van de Garonne. Al heel snel zien ver op een heuvel Auvillar opduiken. Nog maar 6 km te gaan tot daar.

Auvillar is een juweeltje. Als één van de 150 mooiste dorpen in Frankrijk behoort het in zijn geheel tot UNESCO werelderfgoed.

Voorbij de geklasseerde toren ontdekken we een prachtig terras. Klara en ik bekijken mekaar en zeggen gelijk ‘Iets do this! We bestellen de daglunch – een komkommersla gevolgd door een confit de CANARD - samen met een fles rosé van de streek. Wanneer ze de eendepoot opdienen, zeg ik tegen Klara : ik denk dat ik weet waarom er geen eenden zitten op dat kanaal…

Na de lunch volgen nog 9 moeilijke KMS . Deels omwille van de brandende zon, deels omwille van die fles rosé, denk ik.

We arriveren in Saint-Antoine. Een klein godvergeten plaatsje waar je naar de Place de Marie moet voor telefoonconnectie. Willen we Wi-Fi, dan moeten we even in het kantoor van de burgemeester gaan zitten. Even aan zijn secretaresse vragen, zeggen onze gastheren!

Dat is een oud Engels koppel. Very very English. Ook de uit de 12de eeuw gerestaureerde woning is dat. Beiden zouden zo uit een Engelse TV-serie kunnen komen. Maar wel supervriendelijke mensen. Zij koken voor ons. Dat wil zeggen dat we mee mogen aanschuiven aan tafel.

Wat was dat, zeg. Onze gastvrouw heeft niet gezwegen. Van 18u tot 22u. We kennen hun levensloop en dat van hun zoon. We weten waar de drie kleindochters hun kleren kopen! Wat ze eten en niet eten. Ik zou het nog vergeten: het was een lekkere maaltijd.

Een alternatief was er niet. Het plaatselijke winkeltje annex bar tabak en restaurant is al maanden gesloten wegens overnemer gezocht. Maar wie zou er nu in zo’n godvergeten oord een restaurant beginnen…?

Morgen lopen we naar Lectoure. Volgens ons boekje slechts 25 km.

20/08/2018 - Klara schrijft:

Vandaag 28 km stappen om terecht te komen in a very British chambres d’hôtes👌🏻👒☕️🍪.

De eerste 12 km zijn aangenaam plat en omsingeld door water. We lopen langs het Canal des Deux Mers in een bosrijke omgeving. Ergens onderweg staat een Fransman met koffie en koekjes. Voor een vrijwillige bijdrage (donativo) krijg je kop koffie en mag je snoepen. We rusten even uit.

We besluiten om door te lopen naar Auvillar en daar te lunchen. Buiten de beklimming naar Auvillar is het een redelijk platte wandeling. Auvillar is een prachtig middeleeuws stadje dat tot Unesco Werelderfgoed behoort (net zoals onze weg trouwens: de ‘Via Podiensis ). Omdat we nog maar 9 km moeten lopen, besluiten papa en ik te gaan lunchen MET rosé. We moeten een fles nemen 😀 De dame zegt geen probleem te hebben als we de fles meenemen voor onderweg maar ik denk dat ze ons nog niet kent... 🤪 Een komkommersalade en confit de canard, wat later is de fles ook canard...

Op naar de laatste 9... Het is toch zwaarder met die rosé maar we geven de zon de schuld. We komen toe in Saint-Antoine. Onderweg gebeld en gereserveerd in Maison du Bois daar er weinig slaapmogelijkheden zijn. Papa zei nog : ‘t zijn precies ‘Very British people’... ik denk oei, dat wordt bonen in tomatensaus straks. Saint Antoine omvat 60 personen. Oneigenlijk klein maar prachtig. Onze chambres d’hôtes was makkelijk te vinden en het koppel John en Pearl zijn supervriendelijk maar o wat een babbelaars... vooral Pearl.

Het wordt een interessante avond maar we zijn om 22.15 u letterlijk moeten ontsnappen uit het gesprek... Beiden hebben op Madeira gewoond en gaan er nog af toe. Uit de gesprekken blijkt dat vooral Pearl het financieel regelt... John draait vaak met zijn ogen maar daar blijft het dan ook bij. Papa zegt crazy crazy people en ik kan alleen maar beamen. We eten lekker, samen met het koppel: gazpacho, British pie en marinated nectarine. En uiteraard rode wijn. We gaan die 2 moeilijk kunnen vergeten....