29/07/2017 – Jos schrijft:

Wauw! Deze morgen kort na vertrek waarachtig meer dan een half uur langs de oever van de Lot gelopen. Maar dan was het mooie liedje uit. Naar omhoog. De bossen in. 5 km klimmen.

Klara vond vandaag maar niks. Geen vergezichten op de vallei, geen mooie dorpen... Alleen maar een losse keien pad -niet te verwarren met een blote voeten pad- met links en rechts een half omgevallen muur van opeengestapelde witte krijtstenen en daarachter eiken bossen, dorre graslanden en mediterrane struiken. En witte krijtrotsen. Kilometers lang. We zijn in 'Les Causses'.

En dan plots -uit het niets opduikend- Pierre. Achter een gordijn van Santiago schelpen biedt hij een koffie en een stuk zelfgebakken taart aan aan passerende stappers. Een welgekomen rustmoment.

Het is nog ver. Opnieuw zo'n keien pad op. Ondanks de stevige schoenzolen is het of elke steen op den duur dwars door de kous op je voet gaat drukken.

We eten wat, we drinken wat, we rusten wat. De kilometers vorderen graag. De benen worden moe.

We bereiken Varaire, een dorpje hoog in de bergen. De enige bar/restaurant is op zaterdag gesloten!

We vinden een andere gîte. Bij een Nederlands koppel als gastheren. Zij bieden halfpension aan. 's Avonds eten we samen met een Japanse dame die we eerder op de dag hadden moeten terugroepen omdat ze de verkeerde kant opliep. Het gesprek verloopt hortend en stotend in het Frans en het Engels. Maar we begrijpen elkaar. Zij behoort tot het 1% katholieken in Japan en stapt elk jaar een stuk van de weg naar Compostela. Man, dochter en kleindochter blijven thuis. In Japan neemt niemand verlof zegt ze. Dat ligt slecht bij de werkgevers. Maar zij wel. Ze is zelfstandige. Wat bezielt een mens om verschillende jaren na elkaar vanuit Japan te komen overvliegen om zich dan 10 dagen moe te stappen en terug naar huis te vliegen?

Onze gastheren hebben voor ons een lekker avondmaal bereid. Het is nog een gezellige avond geworden. Morgen de laatste dag stappen.

29/07/2017 - Klara schrijft:

Voorlaatste etappe. Het zou slechts 25 km zijn en plat (volgens het boekske) maar het boekske trekt soms op niets. Het waren er 30... en lange. We zijn vermoeid, papa en ik. Er wordt nog weinig gezegd onderweg. Het is echt tijd voor een rustdag of vlucht huiswaarts.

We zijn in de Aubrac ook verwend geweest met onvoorstelbare uitzichten over de vallei, wat we hier ni meer hebben. Enkel wandelen in bossen langs kalkstenen muren.... Wel leuk zijn de pruimen en wilde braambessen om van te snoepen onderweg.

Om 16u komen we toe in Varaire, een gehucht kleiner dan Attenhoven... We zoeken een slaapplaats en vinden uiteindelijk een gîte, uitgebaat door Nederlanders die ook avondmaal maken en serveren. Voor mij is alles goed, als ik maar kan zitten…

Heb last van achillespezen... Wa wilt ge? In ’ t jaar talonnen van minstens 6 cm en dan gedurende 14 dagen en 345 km platte stapschoenen... Misschien moet ik volgend jaar naar Compostela wandelen op hoge hakken ? Daar gaat veel volk naar komen kijken 🙄