Zaterdag 21 augustus 2021 - Jos schrijft:

Gisteravond ons eens laten gaan. ‘La Cocina de Ramon’ noemt het restaurant. Voor wie ooit eens in Logroño passeert, een aanrader.

Logroño zelf is een bruisende stad. Na 18u lopen de straten en terrasjes vol met luidruchtige Spanjaarden. Het moet gezegd: de meerderheid van de mensen draagt een mondmasker, ook op straat. Ook op het platteland is de lokale politie nadrukkelijk aanwezig. Albergues, bars en cafetaria worden regelmatig gecheckt op het naleven van de regels. Wat uiteraard goed is. En daarom voelen we ons ook een beetje veilig.

En dan is er nog dat ‘mysterie’ van de Duitse mevrouw met haar brede koets en kleuter. Klara en ik zijn het erover eens: NO WAY dat die haar koets over die heuvelkammen van gisteren heeft getrokken, wij geraakten er met moeite met onze rugzakken over. En toch stond ze daar plots in onze albergue, rood verbrand van de zon. ‘ I’m here’, roept ze enthousiast!

Omdat we vandaag weer 31 km voor de voeten geschoven krijgen bij 34 °C, beslissen we om opnieuw vroeg te vertrekken. Dus om 5u45 uit bed en om 6u30 op pad .

¾ uur om Logroño uit te lopen, vervolgens door het natuur- en recreatiegebied La Grajera, waar tamme eekhoorntjes bij je voeten komen bedelen voor een nootje of wat anders lekkers, en dan langs glooiende (vooral stijgende) landwegjes doorheen de wijngaarden van Rioja.

Ergens daar heeft een pelgrim zijn hangmat tussen 2 bomen gespannen en ligt nog zalig te snurken. Hij heeft de nacht in open lucht doorgebracht.

3 uur later en 13 km verder bereiken we het dorpje Navarrete, gelegen op een heuvel tussen de wijngaarden, waar we op het gezellige marktplein bij de ‘Iglesia de Asuncion’ ontbijten. Ik verbaas me erover dat een chocoladekoek zo lekker kan zijn.

De volgende 8 km naar Ventosa zijn om snel te vergeten. Lange stukken van de route lopen naast de drukke N120 en autostrade. Alleen een afspanningsdraad waarin honderden houten kruisjes zijn geweven, scheiden ons van deze verschrikking.

Bij het binnen lopen van het dorpje botsen we op een onverwacht zeer uitnodigend terras, waar we genieten van een typische Belgische uitsmijter als lunch.

En dan is het nog eens 10 km door de zengende hitte maar door weer een fantastisch mooi decor van wijngaarden en olijfbomen.

Een beetje ‘meurf,’ zoals Klara het noemt, bereiken we Najera, dat ooit de bloeiende residentie is geweest van de koningen van Navarra. Maar van die glorie blijft niet veel over.

We verblijven in het gloednieuwe ‘Pension San Lorenzo’. Dat ongelukkig genoeg geopend werd in maart vorig jaar toen alles kort daarna op slot moest. Onze hospitalero is er niet gelukkig van.

Morgen slechts 20,5 km. Dan wandelen we naar Santa Domingo de la Calzada (wie zou er nu niet in een stadje willen wonen met een dergelijke naam), waar al eeuwen lang twee kippen worden verzorgd in een gouden kooi, hoog in de Kathedraal. Het waarom schrijf ik morgen in mijn dagverslag.

Zaterdag 21 augustus 2021 - Klara schrijft:

Gisterenavond goeoeoeoeoe gegeten in ‘La cocina de Ramon’! Ook wel verdiend na 29 km stappen. Voldaan kruipen we ons bed in. Om 5.45 u de wekker. Ik heb mij welbewust afgesloten van de volgende dag…. Plotseling de harde waarheid : 31 km

Ik kijk in “het boekske”: 13 km vooraleer we een dorp tegenkomen en dus kunnen ontbijten

Waarom doe ik dit weer? Voor mijn zonden??? Die zijn al lang vergeven. Kan niet anders. We lopen Logroño uit en komen tamme eekhoorns tegen. Ook een konijn, volgens papa 3 en ik zeg 1, die ons volgt. Alles is mindset.

Na 13 km vinden we een mooi terras in de schaduw van de kerk van Navarette. De vriendelijke ober was nog zat van 3 dagen volksfeesten . We ontbijten frans (aka ) en gaan verder.

Nog 8 km tot het volgende dorp. We lopen letterlijk tussen de wijngaarden. Het wordt heter. Papa wandelt in principe sneller, maar als ik ne kerktoren zie, ben ik weg Het is een feit dat naast een kerk altijd een café is. We lunchen op een fijn terras. Slechts enkele bekende gezichten.

De laatste 10 van de 31km. Mijn voeten branden en mijne rugzak wordt zwaar… maar vooruit. Mijne Cornetto maakt veel goed. Het valt al bij al nog mee: we lopen een heuvel op en  krijgen mooie vergezichten. Het valt beter mee dan gisteren. De afstanden en de hitte worden een gewoonte. Alles is mindset. Er gebeuren dingen in ons leven die we vaak niet willen. We hebben daarin vaak geen keuze maar we hebben wel de keuze hoe hierop te reageren…