18/08/2018 - Jos schrijft:

Vannacht geen oog dicht gedaan. Een snurker in de slaapzaal. Ongelooflijk hoeveel lawaai iemand kan maken in zijn slaap.

Om 7u00 uit bed, een ontbijt met de groep en dan op weg.

De weg is fantastisch mooi. Smalle onverharde rotsachtige paden met zéér regelmatig serieuze hellingen en steile afdalingen. Veel zonnebloemen. Veelal verdord door de droogte.

Naarmate de dag vordert, verandert de vegetatie. Zuidelijker. Ruiger. Met zingende krekels in de wilde eikenbomen. We eten een broodje in het veld dat we eerder in Montcuck hebben gekocht. Want na ca 8 km stappen in de voormiddag komen we de volgende 15 km geen huis meer tegen.

Het weer zit echt mee. Gisteren een verscholen zon achter soms dreigende wolken bij 23 graden, vandaag een dunner wolkendek maar nog steeds bij een redelijke temperatuur.

Na een zoveelste steile beklimming bereiken we Lauzerte, een middeleeuws versterkt stadje, een bastide, met fantastische straatjes en pleintjes. Een juweeltje. We vinden bij toeval een gezellige gîte waar we een kamer delen met een Fransman.

Na de douche op zoek naar een verfrissende Belgische pint, even uitblazen en dan een lekker restaurant opgezocht waar we een heerlijke maaltijd geserveerd krijgen. En dan naar onze slaapkamer om deze BLOG te schrijven. Morgen lopen we naar Moissac met één van de mooiste Romaanse Dominicaanse kloosters in Frankrijk. Misschien zien we daar onze Formule 1 zuster terug...

18/08/2018 – Klara schrijft:

Nog even over gisterenavond. Na de mis en de Formule 1 non, lekker simpel vullend diner MET vin rouge. Het gezelschap was leuk. 2 Franse (beetje oudere) dames en 5 jonge einzelgängers die zich op de route vonden: een Duits, 2 Fransmannen, een Française en een Japanse... er zijn geen betere moppen dan die met deze beginnen.

Een dominicaner zuster komt even meebabbelen over de hernieuwde zoektocht naar geloof … Omstreeks 22 u kruipt iedereen zijn bedstee in. Wij liggen met 5 op 1 slaapzaal. Ik heb weer chance: 3 venten, dus 3 potentiële snurkers... En het zij zo. Diegene die laatst komt slapen heeft de grootste blazer. Gelukkig stopt het na 1 uur. Ik hoor papa af en toe zuchten uit frustratie.. s’ Morgens zegt papa geen oog te hebben toegedaan EN dat hij begrijpt dat die Fransman gescheiden is want hij zou het ook niet met zo een snurker hebben uitgehouden. Ik gniffel want ik dacht juist hetzelfde.

Een Frans ontbijt (pain, beurre, confiture et café) later pakken we onze rugzak. En route pour 20 km. Maar het worden er 25.... Op en af... Het is weer ongelofelijk mooi... geen enkel uitzicht hetzelfde. Het is anders als vorig jaar. Nu ben ik diegene die achter papa loop. Ik geniet van elke stap. Ik aard meer. Ik heb eens gelezen dat je moet genieten van elke stap en ik probeer dat bewust te doen. Onderweg kopen we in het stadje Montcuq (whats in a name 😂) een baguette jambon paysage. De suikers kunnen we goed gebruiken.

We komen wel af en toe mensen tegen maar ik loop graag onder ons 2. Er wordt net genoeg gezegd. Wandelen is bevrijdend. Het zet je zintuigen open: ik ruik, zie en hoor het zuiden: de eucalyptus, de blauwe luikjes aan de venster en de krekels..

Lauzerte ligt op een heuvel en de laatste kms zijn klimmen. Toevallig vinden we een slaapplaats bij dame Françoise die nog mensen herbergt die we inmiddels hebben leren kennen. Maar het stadje is zo mooi dat papa en ik beslissen om lekker uit te gaan eten. Na onze douche uitgebreid apero (papa drinkt de bierkaart bijna af) op het mooie binnenplein. Ik kijk, kies en reserveer goed resto want dat is ook de camino. Na apero effe platte rust.

Het resto is mooi, gezellig en lekker. Naast ons komt een ouder Engels grappig koppel zitten. Hij is deze week 89 geworden en zei voert het woord. Ze zijn grappig zoals enkel Engelsen dat kunnen. We eten foie gras, veau, agneau... drinken pinot noir en uiteraard armagnac want ook dit is de camino... Elke dag appreciëren wat mogelijk is en bewust zijn van wat we hebben, Als je tevreden bent met weinig, bezit je veel... Wij hebben veel want elkaar ❤️