Maandag 30 mei 2016 – 25 km

Vannacht weer geen oog dicht gedaan. Luciano, die beneden mij lag, heeft gesnurkt als een ... (zelf in te vullen). Een Amerikaan uit de Mid-West was tot laat in de nacht samen met zijn zoon de voortgebrachte geluiden van Luciano aan het becommentariëren. Ik hoor op een gegeven moment de zoon zeggen: 'if I wasn't at the Camino, I would kill him!' Ik ga er van uit dat hij een grapje maakte!

Jonathan, de Canadees, gaat vandaag niet met ons mee. Hij neemt een rustdag in Pamplona. De laatste dagen te weinig geslapen, zegt hij. Daar zit een waarheid in. Maar...volgens mij heeft hij ook een kapitale fout gemaakt om de avond voordien een Schot te willen volgen, die zich per sé wilde bezatten. Niemand kan drinken zoals een Schot!

Zelfs Eddie zag er gisteren niet fris uit. Maar vandaag opnieuw de oude.

Gisteravond met hem nog de oude stad bezocht. In kilt, zoals alle avonden. Straten vol met 'Pamplonezen' (of hoe noem je de inwoners van Pamplona?). Je moest die gezichten kunnen zien. Verwonderd, lachend, ongeloof, zelfs afkeurend en misprijzend in de kathedraal. Die mensen zien immers geen Schot, maar een inmiddels stevig bebaarde man met een 'rok'. Zeg nooit tegen een Schot dat hij een 'skirt' (rok) draagt. Dan affronteer je hem. Eddie zegt: 'women wear skirts, man wear kilts!'

Vergeefs naar een restaurant gezocht dat open was!  Restaurants openen ten vroegste om half tien. Dat is zo ongeveer het uur dat pelgrims gaan slapen... Daarom onze honger gestild in een goede tapasbar. Daar zie ik nog even de meisjes uit Hakendover. Zij stoppen hier en keren morgen met spijt in het hart terug naar België.

Vandaag opnieuw moeten klimmen naar een hoogte van 780 meter, naar de 'Alto de Perdón'. Bijna drie uur omhoog! Maar het is (zoals steeds) de moeite. Een fantastisch vergezicht over Pamplona en de vallei. Aan de andere kant idem. Vier gescheiden dorpen in een uitgestrekte vlakte. Op de top van de bergkam een monument: in plaatstaal uitgesneden silhouetten van pelgrims op weg naar Santiago. En 40 grote windmolens...

Onderweg weer heel wat mensen gesproken: een Pools koppel, een Hongaars koppel, drie jonge Amerikaanse vriendinnen, een Australische, Bruno uit Sicilië, een jonge Ierse, een man uit Capetown uit Zuid -Afrika, die zich op de dorpel van een huis na drie dagen nog steeds zat af te vragen waarom hij naar hier was gekomen!

Tijdens de afdaling passeren we een gedenkteken van een Vlaming, die daar ter plaatse is overleden. Het is al het achtste gedenkteken van overleden mensen op de Camino sinds we Saint-Jean hebben verlaten. De Camino eist zijn tol...

Eddie en ik beslissen om een kamer te nemen in 'Hotel Jakue'. Het doet ongelooflijk deugd om nog eens te kunnen slapen zonder een snurker in de buurt.